اعجاب المرء بنفسه است؛ چون غنى شود به خود نبالد نيك است و نجات در آن و اگر ببالد زشت است و موجب هلاك و در غضب خود را نباختن نيك است در مقابل آنكه متابعت هواى نفس كند. و ترس از خدا نيك است در مقابل ترس از فقر و تهى دستى يعنى بخل، چون از خدا ترسد منع خير نكند. ^۱

سوره جاثيه

«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»

23. «أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللّهُ عَلى عِلْمٍ...» .

روض الجنان: ابو امامه روايت كرد كه، رسول عليه السلام گفت: در زير سايه آسمان هيچ معبود را نپرستيدند كه خداى دشمن تر دارد از هوا.
و قال عليه السلام: ثلاثٌ مُهْلِكاتٌ و ثلاثٌ مُنْجياتٌ، فالثّلاث المهلكاتُ شُحٌّ مُطاعٌ وهوىً مُتَّبَعٌ واعجابُ المَرءِ بِنَفْسه، والثلاثُ المنجياتُ خَشْيَةُ الله فى السِّرو العلانية وَالْعَدْلُ فِى الرِّضا والغضب والْقَصْدُ فى الْغنى والفقر؛
گفت: سه چيز هلاك كننده است و سه چيز رها كننده. امّا آن سه هلاك كننده: بخلى است فرمان بُرده، و هوى از پى او رفته، و عُجبِ مرد به خويشتن. و سه رها كننده: ترس خداى است در پنهان و آشكارا، و داد كردن است در خشم و خشنودى، و ميانه كارها نگاه داشتن در توانگرى و درويشى. ^۱
2618. علامه شعرانى: [... والقصد في الغنى والفقر:] قصد در غنا و فقر، در مقابل