خيرٌ مِنْهُ يعْنُونَ حَرَّتَىِ الْمَدينَةٍ. ^۱
2744. علامه شعرانى: «حره» زمين سنگلاخ است و «لابتيها» اشاره به دو قطعه سنگلاخ است در دو طرف مدينه. ^۲

27. «وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الاْءِكْرامِ» .

روض الجنان: «ذُو الْجَلالِ وَ الاْءِكْرامِ» ؛ خداوند بزرگوارى و گرامى كردن بندگان. محمّد بن كعب الْقُرَظىِّ گفت: يك روز رسول عليه السلام بر سبيل امتحان كعب الأَحبار را گفت: يا كَعْب! «ذُو الْجَلالِ وَ الاْءِكْرامِ» ، «اكرام» مى دانيم، «جلال» چه باشد؟... ^۳
2745. علامه شعرانى: اين سخن كه رسول صلى الله عليه و آله از كعب الاحبار معنى جلال را پرسيد غلط است چون علماى رجال و سير اتفاق كردند كه كعب پس از رحلت آن حضرت به مدينه آمد و اسلام آورد و اصلاً آن حضرت را نديده بود. ^۴

29. «يَسْئَلُهُ مَنْ فِي السَّمواتِ وَ الْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ» .

روض الجنان: «كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ» ، گفت كه هر روز او در كارى و شأنى است. ... .
سعيدِ جبير گفت از عبداللهِ عبّاس كه: اوّل چيزى كه خداى تعالى آفريد لَوْحى بود از دُرّى سپيد كنارهاى او ياقوت سرخ و قلمى از نور و كتابت او از نور. خداى تعالى در شبانه روزى سيصد و شصت بار به آن لَوْح نظر كند، به آن نظرها كارها كند از مصالح خلقان روزى دهد و خلق آفريند، و مرگ دهد... . ^۵
2746. علامه شعرانى: كنايه از كثرت واستغراق همه ازمنه است، والاّ هيچ وقت چيز از نظر او مخفى نيست. اويك نظر دارد پيوسته از اول وجود هر چيز تا آخر آن

مانع آميزش درياها باهم گرديده است تا براى مردم مسكنى باشد، برآنها منت نهاد. و لازم نيست نعمت و منت بر عجايب و خرق عادات باشد چنان كه در آيه ديگر «وَ لَهُ الْجَوارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ»^۱ به كشتيهاى روان در دريا منت نهاد بر مردم. ^۲

26. «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ» .

روض الجنان: «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ» ، آنگه در وعظ گرفت و گفت: هر كه بر پشتِ زمين است فانى شوند، و مذهب درست آن است كه چون خداى تعالى خواهد كه عالم با فنا برد معنى بيافريند كه آن را فناء گويند لا فى مَحَلٍ تا همه موجودات از اجسام و اعراض فانى شوند... . ^۳
2743. علامه شعرانى: اين قول جماعتى از معتزله است كه مؤلف آن را پسنديده و ديگر علماى ما آن را نپذيرفتند. علامه حلى در شرح تجريد گويد: قول به فنا به هرفرض كه باشد باطل است؛ چون اگر فنا چيزى موجود و مخلوق خدا باشد يا قائم به خود است يا قائم به غير؛ يعنى يا جوهر است يا عرض. و به هر حال، ضدّ جوهر نباشد و به وجود او هيچ چيز فانى نمى گردد وخواجه نصير الدين طوسى گويد: فانى شدن مكلّف به پراكنده شدن اجزاء آن است نه به عدم مطلق. ^۴
روض الجنان: و قوله: «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ» ، كنايت است عن غيْرِ مَذْكُورٍ لِعِلْم الْمُخاطَبَة، وَمِثْلُهُ قَوْلُهُ: «ما تَرَكَ عَلَيْها مِنْ دَابَّةٍ»^۵ و: «ما تَرَكَ عَلى ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ» ، ^۶ والمراد على الاَرْضِ وَعلى ظَهْرِ الاَرْضِ، وقوْلُ النّاسِ: ما عَلَيْها اَكْرم مِنْ فُلان و ما بَيْن لابَيتَها