و از مُزْدَلِفَه به مِنا. ^۱
2924. علامه شعرانى: اين روايت مضطرب است ؛ چون اوّل فرمود در غزاى بدر آمد و در اينجا مى فرمايد اشاره به هيچ غزايى نيست بلكه در شتران حاج است كه از عرفات به مكه مى روند. و الله العالم. ^۲

2. «فَالْمُورِياتِ قَدْحاً» .

روض الجنان: ابن جُرَيج گفت: مراد آن است فَالْمُنْجِحاتِ عَمَلاً كَنَجاحِ الزَّنْدِ، يعنى به حقِّ آنان كه ايشان كار رواى برآرند و حاجت به اجابت مقرون كنند تا مقصود از او حاصل شود، چنان كه از آتش زنه چون قَدْح كنند آتش را از او. ^۳
2925. علامه شعرانى: « كارروايى » ترجمه « نجاح » است يعنى موفقيت و به مقصود رسيدن. ^۴

3. «فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً» .

روض الجنان: اَشْرِقْ ثَبيرُكَيْما نُغير. ^۵
2926. علامه شعرانى: «ثبير» كوهى است در مكه و «اَشرق» فعل امر است؛ يعنى درخشان شو اى ثبير به روشنى آفتاب تا آنكه به غارت برويم. ^۶

سوره عاديات

«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»

1. «وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً» .

روض الجنان: سعيد بن جُبَير گفت از عبداللهِ عبّاس كه او گفت: من در حجره نشسته بودم، مردى بيامد و مرا پرسيد از «عاديات». من گفتم: اسپان باشند كه به غزا روند و به شب با قبيله آيند. از آنجا برفت.
اميرالمؤمنين على در زير سقايه زمزم نشسته بود. از او بپرسيد. او گفت: از كسى پرسيدى؟ گفت: آرى، از عبداللهِ عبّاس. گفت: چه گفت؟ مرد گفت كه او گفت: اسپان غازيان باشند. گفت: برو و او را پيش من خوان. مرد بيامد، مرا گفت: على ابوطالب تو را مى خواند، من برخاستم و پيش او رفتم. او مرا گفت: چرا فتوى مى كنى به چيزى كه ندانى! نمى دانى كه اين آيت در اوّل غزايى آمد كه بود در اسلام، و آن غزات بَدْر بود كه در ميان ما دو اسپ بيش نبود: يكى از آنِ مِقداد اَسْود، و يكى از آن زُبَيْر. و دو اسپ «عاديات» نباشد، إنَّما مراد شتران حاجيانند كه از عرفات به مُزْدَلِفَه شوند