بنده و پرستار، كه رخصت است زنان را كه زينت خود از ايشان باز نپوشند.
ابن جُرَيج گفت: مخصوص است آيت به پرستاران دون بندگان، و بر قول آنان كه گفتند: بندگان در اين داخل اند، محمول بود، اِمّا بر آنكه ايشان نابالغ باشند و امّا بر آنكه زينت ظاهر اظهار كنند بر ايشان. ۱
2279. علامه شعرانى: اگر گويى: زينت ظاهر خودْ ظاهر است و حاجت به اظهار ندارد، گوييم: مفاد آن همان است كه در «لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها» گذشت؛ يعنى زينت خود را ظاهر نكنند مگر آنكه خود بى اختيار ظاهر باشد در هنگام حركت. و در اينجا نيز مراد آن باشد كه مملوك براى خدمت بسيار اتفاق افتد كه چشمش به روى و موى سيّده خود افتد و آن را چون بى اختيار است و تنزّه از آن عسر و حرج، مستثنى فرمود. ۲
روض الجنان: و گفته اند پيرى پير باشد. ۳ 2280. علامه شعرانى: «پير پير» تأكيد است و در فارسى فصيح مستعمل، چنان كه در اصطلاح عامه نيز متداول است. ۴
روض الجنان: ... واجب است عند حاجت و تَوَقان سخت. ۵
2281. علامه شعرانى: توقان به معنى ميل و اشتياق است. ۶
روض الجنان: و همچنين گفت: تَزَوَّجُوا الوَدُودَ الوَلُودَ فانّى مُكاثرٌبكُمُ الأَنبياءَ، گفت: زن دوست داشتنى زاينده را به زنى كنى، كه من به كثرت شما فخر كنم با پيغامبران. ۷
2282. علامه شعرانى: «دوست داشتى» ترجمه ودود است و اين كلمه را در جاى
1.روض الجنان، ج ۱۴، ص ۱۲۶.
2.روح الجنان، ج ۸ ، ص ۲۰۸.
3.روض الجنان، ج ۱۴، ص ۱۲۷.
4.روض الجنان، ج ۱۴، ص ۱۲۸.
5.روح الجنان، ج ۸ ، ص ۲۰۹.
6.روض الجنان، ج ۱۴، ص ۱۳۱.