اين بهانه به عادت پدران خويش قبر آن سنّى صوفى را زيارت مى كردند؛ اگر چه از مردم آن ديار امثال اين كردار دور نيست؛ زيرا كه ايشان پنجاه ماه زياده از ديگران نسبت به حضرت شاه ولايت ناشايست و ناسزا گفته اند و در اين زمان كه مذهب شيعه به قدر قوّتى گرفته، ايشان همچنان مانند پدران چندان محبّتى به شاه مردان ندارند. (كتاب حديقة الشيعه، تهران، سنه 1260، ص 336).
7. از كتاب مجالس المؤمنين قاضى نوراللّه شوشترى (م 1019ه ). در مجلس پنجم در ترجمه احوال شيخ چنين مى نويسد:
قدوة ^۱ المفسرين الشيخ ابوالفتوح الحسين بن على بن محمد بن احمد الخزاعى الرازى رحمه الله از اعلام علماى تفسير و كلام و عظماى ادباى انام است، از خاندان فضل و بزرگى و اولاد امجاد بُدَيل بن ورقاء الخزاعى كه از كبار صحابه و اكابر خزاعه بوده و سابقاً در مجلس طوائف مؤمنين و مجلس صحابه مخلصين شرح اخلاص بنى خزاعه خصوصاً عبداللّه و محمّد و عبدالرحمن پسران بديل مذكور و جان سپارى ايشان در حرب صفّين در ركاب حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مسطور گشته. و جدّ او خواجه امام ابوسعيد، كه مصنّف كتاب موسوم به روضة الزهراء فى مناقب الزهراء است، از اعلام زمان خود بوده و عمّ او شيخ فاضل ابومحمد عبدالرحمن بن احمد بن الحسين النيشابورى رحمه الله از مشاهير روزگار است و بالجمله، مآثر فضل و مساعى جميله او در تفسير كتاب كريم و ابطال تأويلات سقيم مخالفان اثيم و تعسّفات نامستقيم مبتدعان رجيم، بر همگنان مخفى نيست. و از تفسير فارسى او ظاهر مى شود كه معاصر صاحب كشّاف بوده و بعضى از اشعار صاحب كشّاف به او رسيده، اما كشّاف به نظر او

5. از كتاب نزهة القلوب در جغرافياى تاريخى تأليف حمداللّه مستوفى قزوينى كه در حوالى سال 740ه تأليف نموده، در ذيل كلمه رى گويد:
و در رى اهل بيت بسيار مدفون اند و از اكابر و اولياء (نيز جمعى كثير در آنجا) آسوده اند؛ چون: ابراهيم خواصّ و كسائى سابع قرّاء السبعة و محمّد ابن الحسن الفقيه و هشام و شيخ جمال الدّين ابوالفتوح و جوانمرد قصّاب (نزهة القلوب، چاپ ليدن، ص 54).
6. از كتاب حديقة الشيعة تأليف ملا احمد اردبيلى (م 993ه ). مؤلّف در فصل راجع به مذاهب اهل تصوّف و عرفان و نكوهش معتقدات ايشان، شرح مبسوطى درباره مقبره ابوالفتوح از قول يكى از معاصرين شيخ نگاشته:
ابن حمزه رحمه الله در كتاب ايجاز المطالب فى ابراز المذاهب و در كتاب هادى إلى النّجاة من جميع المهلكات، هر دو، مى گويد كه: در شهر رى حاضر بودم كه شيخ ابوالفتوح رازى صاحب تفسير رحمه الله به رحمت حق تعالى پيوست و به موجب وصيّتش در جوار مرقد امامزاده واجب التعظيم امامزاده عبدالعظيم حسنى رحمه الله مدفون گشت. پس به نيّت حجّ متوجّه مكّه معظمه شدم و در وقت برگشتن، گذارم به اصفهان و محلّت جنبلان و بعضى ديگر از محلاّت آن شهر افتاد. ديدم كه آن قدر از مردم آن ديار به زيارت شيخ ابوالفتوح عجلى شافعى اصفهانى و حافظ ابونعيم، كه پدر استاد اوست و شيخ يوسف بنّاء كه جدّ شيخ ابونعيم است و شيخ على بن سهل و امثال ايشان كه سنّى و از مشايخ صوفيّه بوده اند، مى رفتند كه شيعه شهر رى و نواحى اش هزار يك آن به زيارت امامزاده عبدالعظيم نمى رفتند و مؤلّف اين كتاب و محتاج به مغفرت حضرت ربّ الارباب احمد اردبيلى گويد كه مرا گذار به اصفهان افتاد ديدم كه مردم آن بلده شيخ ابوالفتوح عجلى شافعى را شيخ ابوالفتوح رازى نام كرده بودند و به