عصر خود از قبيل تفسير طبرى و تفسير ابوالقاسم بلخى كعبى و تفسير ابومسلم محمّد بن بحر اصفهانى و تفاسير ابوعلى جبائى و پسرش ابوهاشم جبائى و ابوبكر اصمّ و رُمانى و زجاج و حسين بن الفضل البجلى و تفسير معروف ثعلبى نيشابورى موسوم به الكشف والبيان فى تفسير القرآن و غير ذلك، كه ذكر همگى موجب تطويل است، دائماً نام برده و از هر يك از آنها به مناسبت مقام فصول و فقرات خارج از حدّ احصاء در اين تفسير كبير عديم النظير ـ كه فى الواقع مصداق كلّ الصيد في جوف الفراست ـ نقل كرده است. پس با وجود اينها، سكوت او از يكى از مشهورترين تفاسير دنيا و يكى از مهم ترين تأليف استاد خود او، يعنى كشّاف، لابدّ كاشف از اين است كه تأليف تفسير حاضر يا قبل از تأليف كشّاف، يعنى قبل از سنه 528، انجام گرفته بوده يا قبل از شهرت و انتشار كشّاف و وصول نسخ آن از مكّه معظّمه ـ كه در آنجا تأليف آن به اتمام رسيده بود ـ به بلاد ايران كه براى اين فقره هم لابد چند سالى وقت لازم بوده است و بنابراين شقّ اخير، ممكن است كه تأليف تفسير حاضر مدّتى بعد از تأليف كشّاف و اصلاً مدّتى بعد از وفات خود زمخشرى (يعنى بعد از 538) نيز صورت گرفته بوده است.
يك مسئله از خارج به طور حتم محقّق و مفروغٌ عنه است و آن، اين است كه تأليف تفسير ما نحن فيه به نحو قطع و يقين و به دليل حسّى عيانى، مؤخّر از سنه 556 نمى تواند باشد؛ زيرا كه يكى از نسخ همين تفسير موجوده در كتابخانه آستانه قدس رضوى در مشهد مقدّس (نمره 134) تاريخ كتابت آن صريحاً واضحاً و با كلمات تامّه، نه با ارقام هندسى، «سنه ستّ و خمسين و خمسمائه» است و نسخه ديگر از همان كتاب در همان كتابخانه (نمره 136) تاريخ استنساخ آن يك سال بعد است؛ يعنى سنه
