شبان فريب: نام مرغى كه صفير آن را به تازى مُكاء گويند، شبان فريبنده؛ شبان فريو ^۱ .
سدى گفت: مكاء صفيرى باشد بر لحن مرغى سفيد كه به حجاز باشد آن را مكاء گويند و به پارسى آن را شبان فريب مى گويند (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 2، ص 530). ^۲
شبيازه: شب پره. مرغ عيسى (برهان). خفّاش.
و خداى را بر اطلاق، خالق خوانند كه افعال او تعالى همه مقدور بود بر وجه خود و ياد كن چون تو مى كردى و مى انداختى از گل به هيئت و شكل مرغ. مفسران گفتند، شبيازه بود و طير هم واحد بود و هم جمع (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 2، ص 244). ^۳
شخيدن: زبانه زدن. شعله كشيدن.
خانه اى ديدم، مانند تنورى بالاى او تنگ و زير او فراخ، در او آتش مى بشخيد. درو نگريدم، جماعتى مردان و زنان را ديدم (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 3، ص 364). ^۴
مثال ديگر:
من بترساندم و اعلام كردم: شما را از آتش كه زبانه مى زند و مى شخد.
شخيده: شعله ور. فروزان. لخشيده.
و ثاقب شخيده و روشن باشد و از آنجا سوراخ را ثقب گويند (تفسير

و هر كجا آن اسب پاى بر نهادى، سبزى شدى از زمين. او برفت و پاره اى خاك از جاى سنب برگرفت (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 120). ^۱

«ش»

شادمانه: شادمان.
ما اين چون بشنيديم، شادمانه شديم و دل خوش گشتيم (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 54). ^۲
مثال ديگر:
گفت از عبداللّه عباس كه مراد به آيه منافقان اند كه اول جهود بودند؛ چون فتح بدر پديد آمد، شادمانه شدند (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 61). ^۳
مثال ديگر:
بشر بن السرى گفت: علامت منافق آن بود كه پيش او عيب كسى كنند، شادمانه شوند (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 55). ^۴
مثال ديگر:
مادر موسى شادمانه شد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 115). ^۵
مثال ديگر:
گفت: اگر بامداد نذر كردى، شبانگاه سخن توانى گفتن و اگر شبانگاه نذر كنى، بامداد سخن توان گفت... مرد برخاست شادمانه (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 94). ^۶