است كه اول نمازى كه خداى تعالى فريضه كرد، نماز پيشين بود (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 407). ^۱
نهانخانه: مخزن گنجينه.
روزى طلب كنى در نهان خانهاء زمين (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 470). ^۲
مثال ديگر:
و نهان خانه را مخدع خوانند. پس منافق مخادع است، از آنجا كه كفر در دل پوشيده مى دارد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 48). ^۳
نورده: تته پيراهن.
و اصل او از كف باشد و آن منع بود و از اينجا نورده پيراهن را كفه گويند، براى آنكه منع كند از آنكه ريسمانهاى او منتشر شود (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 344). ^۴

«ه »

ها زدن: (مص مركب) پياپى و بسيار زدن مكرر زدن (يادداشت مؤلّف).
مثال:
مردم دست به پشت او ها مى زدند و او را مى انداختند و او در پس مى نگريد، تا مگر رسول عليه السلام رحمت كناد (تفسير ابوالفتوح رازى، نقل از لغتنامه دهخدا، ص 69، شماره مسلسل 75).
ها شدن: بشدن.
گفت: ارواح ايشان در حوصله مرغان سبز ها شد كه از جويهاى بهشت

معنى غبطه خوردن، اغتباط (فر. م). و پژهان شدن، به معنى آرزومند شدن و غبطه خوردن است. در متن چاپى ابوالفتوح نژهان (به نون) نوشته، ممكن است در چاپ اين كتاب اشتباهى روى داده باشد.
نشاط كردن: ميل داشتن. هوس كردن.
او گفت: مرا تونه افكندى؛ مرا خداى تو افكند كه كسى پشت مرا بر زمين نياورد، وليكن اگر نشاط كنى، دگربار كشتى بگيرم (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 2، ص 198). ^۱
نشناس: ناشناس، مجهول.
... كه جهودان مردى را بگرفتند و بر درختى بلند كردند و كسى را رها نكردند تا او گرد او گردد؛ تا روزگارى برآمد و او متغيّر شد و صورتش نشناس شد و گفتند اين عيسى است (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 2، ص 73). ^۲
نماز كن: نمازگزار.
اكنون بليد كه نماز كن متانى باشد و حدود نگاه دارد و شرايط آن ظاهراً و باطناً به جاى آرد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 42). ^۳
نمازگاه: مصلّى.
از جاى ابراهيم نمازگاهى و عهد كرديم با ابراهيم (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 196). ^۴
نماز ميانين: نماز ظهر.
و اگر آن كه نماز ميانين است از نمازها و روز و از خصائص اين نماز آن