ج 1، ص 455). ^۱

«و»

واپس: دنبال. بعد از.
و آن را كه در نفر اوّل آيد عند الضرورة قبل الزوال روا بود. اگر واپس زوال افتد، بر توقّف مى باشد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 334). ^۲
وداع گاه: ميعاد و محل توديع.
مالك دينار گويد: سالى از سالها به حج مى شدم. آنجا كه وداع گاه بود زنى را ديدم پير و ضعيفه (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 325). ^۳
ورزا: گاو نر.
وهر بنده اى با زن و فرزند و مال و تجمّل و هم چندان كه گاو ورزا او را بود، او را گاوان ماده بود (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 3، ص 561). ^۴

«ى»

ياسه: تمنّى و آرزو.
جبرئيل آمد و گفت: خدايت سلام مى كند و مى گويد: تو را با مكّه ياسه مى باشد، من تو را به مكّه بردم (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 4، ص 224). ^۵

رازى، ج 5، ص 507). ^۱
هلوزك: وزغه، غوك.
و هر كه موش دشتى بكشد يا هلوزكى يا خارپشتى يا سوسمارى بكشد يا چيزى كه به اين ماند نيز بزغاله فديه كند (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 2، ص 223). ^۲
همّت كردن: قصد كردن. اراده كردن.
كعب الاحبار گفت: يك روز ابليس بيامد و اين ماهى را گفت: هيچ دانى كه در پشت تو از زمينها و كوهها و حيوانات چه نهاده است؟ اگر خويشتن بجنبانى، همه ريخته شود. ماهى همت كرد كه چنان كند. خداى تعالى جانورى را بفرستاد تا در بينى آن ماهى شد و او را بجنبانيد سخت او در خداى تعالى بناليد و خداى تعالى فرمان داد تا آن جانور بيرون آمد و برابر حوت نشست. هر كه همّت كند به مانند آن در او نگرد نيارد كردن. آن گه زمين ماننده كشتى بر سر آب مى جنبيد. خداى تعالى كوهها را بيافريد و ميخ زمين كرد تا دوخته شد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 63). ^۳
همسنك: هموزن.
و چون فاتحة الكتاب بخواند، همچنان باشد كه حج و عمره كرده و چون به ركوع شود، همچنان بود كه همسنگ خود زر به صدقه بداده (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 103). ^۴
هنجمك: علفى است شبيه به اسفناج. اللعاع.
يقال له اللعاع. به پارسى هنجمك گويند آن را (تفسير ابوالفتوح رازى،