26. ديگر آوردن باى تأكيد بر سر صيغه هاى نفى است؛ مانند «بنكشد» و «بنايستادى» و «بنكرد».
مثال:
اى قوم! اگر محمّد را بكشند، خداى محمّد را بنكشند و ما زندگانى خواهيم كردن (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 661). ^۱
در اين عبارت باى تأكيد بر سر فعل مضارع «نكشند» در آمده.
مثال ديگر:
رسول عليه السلام فرمود كه فرداى قيامت هيچ مرد را رها نكنند كه قدم از قدم بردارد تا از عهده چند چيز به در نيايد: از برنايى كه به چه پيرى رسانيده، و از عمر كه در چه صرف كرده، و از مالش كه كجا كسب كرده و به كجا خرج كرده، و از علمش كه بر آن كار كرد يا بنكرد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 106). ^۲
و همين باى تأكيد بر سر فعل ماضى نيز در مى آيد.
مثال: «و كس پيش او بكشتى بنايستادى» (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 604). ^۳
اين مورد، يعنى در آمدن باى تأكيد بر سرِ صيغه هاى نفى، در كتاب ترجمه و قصّه هاى قرآن از تفسير ابوبكر عتيق نيشابورى زياد ديده مى شود.
مثال:
به درستى كه آن كسهايى كه كافر شدند [به حسد و عداوت] يكسان و برابر

خداى به بودى ايشان را (ص 18، نيمه اوّل، ترجمه آيه 103).
25. ديگر از خصوصيّات نثر شيخ، تقديم فعل است بر متعلّقات آن و اين خود شيوه نگارش عصر وى بوده، امروز رايج و متداول نيست و فعل را در آخر آورند و اركان جمله و متعلّقات فعل را قبل از آن نويسند.
مثال:
«آيت خاصّ است در حقّ جهودانى كه ذكر ايشان در آيات مقدّم برفته» (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 157). ^۱
مثال ديگر:
«و اين دليل مى كند بر تفضيل پيغمبران بر فرشتگان عليهم السلام» (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 87). ^۲
در اين جمله فعل «دليل مى كند» مقدّم شده بر «تفضيل پيغمبران بر فرشتگان...»؛ در صورتى كه بر طبق قواعد امروز چنين مى شد: «و اين بر تفضيل پيغمبران بر فرشتگان عليهم السلام دليل مى كند».
و يا در اين عبارت:
و خداى تعالى اين ابر را مغربل آفريده است و حايل كرده در هوا از ميان آسمان و زمين (تفسير ابوالفتوح رازى، ج 1، ص 62). ^۳
مى توانست بنويسد: «و خداى تعالى اين ابر را مغربل آفريده و در هوا از ميان آسمان و زمين حايل كرده است.» و نحو ذلك. ^۴