و آن را كه مالكان مختلف باشند، او را رجوع با همه بود به نصيب اين با آن گذارد و آن با اين، در ميانه مملوك بى برگ و نوا بود؛ چنانك در مثل پارسيان گويند:شهرى بدو مير زود گردد ويران.
19. در ج 5، ص 296 ^۱ در تفسير آيه: «لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللّهِ»^۲ گويد:
و اين بر حقيقت نيست؛ بر سبيل مثل است و طريق مبالغه، و مانند اين در كلام عرب و عجم و اشعار ايشان بسيار است. قال ابن دريد:

لَو لابَسَ الفَّخْرَ الأَصَمَّ بَعضَ مايَلقاهُ قَلبي فَضَّ أصلادَ الصَّفا
و شاعر پارسى گويد:

گر كوه غمان ما كشيدى ماهىكوه از غم ما گداختى چون كاهى
20. در ج 5، ص 597 ^۳ ، در تفسير آيه: «إذا جاءَ نَصرُ اللّهِ وَالفَتحُ»^۴ گويد:
هر كار كه به نهايت رسد، وقت زوال بود آن را؛ چنان كه شاعر گفت:

إذا تَمَّ أمرٌ بَدا نَقصُهُتَرَقَّب^۵زَوالاً إذا قيلَ تَمَّ
و شاعر پارسيان گفت:
پيمانه چو پر شود بگردانندش.
21. و نيز در ج 1، ص 640 ^۶ ، در مدح حضرت على عليه السلام اين شعر را آورده:

تا لاجرم ز سدره همى گفت جبرئيلبر دست زور [و]^۷پنجه بازوش لافتى
فهرست اشعار فارسى در مجلد دوم آورده خواهد شد.