۶۲۵.أَلوَصِيَّةُ تَمامُ ما نَقَصَ مِنَ الزَّكوةِ.

۰.ترجمه: وصيّت آن را جبران باشد، كه از زكات فائت شده باشد.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۱ ، ج 1، ص 278)

۶۲۶.وَلَهُ لِسانٌ ذَلِقٌ يَومَ القِيامَةِ، يَشهَدُ لِمَن وافاهُ.

۰.ترجمه: روز قيامت سنگ سياه را زبانى باشد فصيح، گواهى دهد براى آنكه به او رفته باشند.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۲ ، ج 5، ص 501)

۶۲۷.وَما مِن دُعاءٍ إِلاّ بَينَهُ وَبَينَ السَّماءِ حِجابٌ.

۰.ترجمه: هيچ دعا نيست، و الاّ از ميان آن دعا و آسمان حجابى هست.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۳ ، ج 1، ص 298)

۶۲۸.وَمَن لَم يُحسِن وَصِيَّتَهُ عِندَ المَوتِ، كانَ ذلِكَ نَقصاً فِي مُرُوءَتِهِ وَعَقلِهِ.

۰.ترجمه: هر كه او به نزديك مرگ وصيّت نيكو نكند، نقصان بود در عقل و مروتش.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۴ ، ج 1، ص 278)

۶۲۹.وَيلٌ لِلعالِمِ مِنَ الجاهِلِ وَيلٌ لِلجاهِلِ مِنَ العالِمِ.

۰.ترجمه: واىِ عالم از دست جاهل و واى جاهل از دست عالم.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۵ ، ج 4، ص 70؛ جامع الصغير، ج 2، ص 169)

۶۳۰.وَيلٌ لِمَن قَرَأَها وَلَم يَتَفَكَّر فِيها.

۰.ترجمه: واى بر آن كس كه اين آيات بخواند و در او تفكّر نكند.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۶ ، ج 1، ص 704)

۶۳۱.وَيلٌ لِمَن قَرَءَ هذِهِ الآيَةَ فَمَجَّ بِها.

۰.ترجمه: واى آن كس كه اين آيه بخواند و بيندازد آن را؛ يعنى تفكّر نكند در او و
معتبر نگردد بدو.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۱ ، ج 1، ص 348)

۶۲۰.أَنَا وَكافِلُ اليَتِيمِ، كَهاتَينِ فِي الجَنَّةِ، وَأَشارَ بِالسَّبّابَةِ وَالوُسطَى.

۰.ترجمه: من و آن كس كه كفالت يتيم كند در بهشت، هم چنانيم كه اين دو انگشت؛ يعنى انگشت دوم و انگشت ميانه.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۲ ، ج 5، ص 548)

۶۲۱.وَأَيُّ داءٍ أَدوَءُ مِنَ البُخلِ.

۰.ترجمه: كدام درد است بى درمان تر از بخل.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۳ ، ج 3، ص 597)

۶۲۲.وَالثُّلثُ كَثِيرٌ لَأَن تَدَعَ عِيالَكَ أَغنِياءَ خَيرٌ مِن أَن تَترُكَهُم عالَةً يَتَكَفَّفُونَ النَّاسَ.

۰.[ ترجمه: و ثلث بسيار است، عيالت را دارا واگذارى بِه از آن است كه آنان را در حالى ترك كنى كه تهيدست باشند و دستشان به سوى مردم دراز باشد.]

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۴ ، ج 1، ص 728)

۶۲۳.وَجِهادُ المَرأَةِ، حُسنُ التَّبَعُّلِ.

۰.[ ترجمه: و جهاد زن، نيكو شوهردارى است.]

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۵ ، ج 1، ص 386)

۶۲۴.وَحَسبُكَ مِن نِساءِ العالَمِينَ، أَربَعٌ مَريَمُ بِنتُ عِمرانَ وَآسِيَةُ إِمرَأَةُ فِرعَونَ وَخَدِيجَةُ بِنتُ خُوَيلَدٍ وَفاطِمَةُ.

۰.[ ترجمه: و بس است تو را از زنان جهانيان، چهار نفر: مريم دختر عمران و آسيه زن فرعون و خديجه دختر خويلد و فاطمه.] در متن تفسير دنبال اين حديث پس از كلمه فاطمه چنين آمده: «... دختر محمد (صلوات اللّه عليه و عليهنّ)» ^۶ .