احاديث ائمّه اطهار عليهم السلام

۱۸۲۱.از رضا عليه السلام روايت كردند از پدرش كاظم، از پدرش صادق عليهم السلام كه گفت:إِجْتَمَعَ آلُ مُحَمَّدٍ عليهم السلام عَلَى الجَهْرِ بِبِسْمِ اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحِيْمِ وَعَلى قَضَاءِ مَا فَاتَ فِي النَّهارِ بِاللَّيْلِ وَعَلى أَنْ يَقُولُوْا فِي أَصْحَابِ النَّبِىِّ عليهم السلام أَحْسَنَ قَوْلٍ.

۰.ترجمه: آل محمّد اجماع كردند بر آنكه آواز بر بايد داشتن به اين آيه، و بر قضاى نماز شب به روز ببايد كردن، و قضاى نماز روز به شب، و در صحابه رسول خير بايد گفتن.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۱ ، ج 1، ص 20)

۱۸۲۲.روايت است از اميرالمؤمنين عليه السلام:أَحْفُوْا الشَّوارِبَ وَأَعْفُوْ اللِّحى.

۰.[ ترجمه: سبيلها را بتراشيد و ريشها را نگهداريد.]

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۲ ، ج 1، ص 406)

۱۸۲۳.حضرت اميرالمؤمنين (صلوات اللّه و سلامه عليه) فرمود:إِذا وَصَلَتْ إِلَيْكُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ فَلا تَنْفِرُوْا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّكْرِ لَهَا.
ترجمه: چون اوايل نعمت به شما رسد، آخر آن را مَرمانيد به اندكى شكر كردن.

(تفسير ابوالفتوح رازى ^۳ ، ج 3، ص 207)

۱۸۲۴.حضرت جعفر بن محمد صادق عليه السلام گفت:أَلرَّحْمنُ خَاصُّ اللَّفْظِ عَامُّ المَعْنَى وَالرَّحِيْمُ عَامُّ اللَّفْظِ خَاصُّ المَعْنَى.