۱۴۳.امام باقر عليه السلام ـ درباره اين سخن خداى متعال:«براى آنان كه نيكى كنند، نيكى است و افزونى» ـ : نيكى، بهشت است و افزونى، دنيا. آنچه خداوند در دنيا عطايشان كند ، در آخرت براى آن حسابرسى نمى كند و پاداش دنيا و آخرت را برايشان فراهم مى آورد و در برابر بهترين كارهايشان ، در دنيا و آخرت ، پاداششان مى دهد.

۱۴۴.امام صادق عليه السلام :هركه از خدا پروا كند، به اذن خداوند، خويشتن را از آتش مصون دانسته است و در دنيا و آخرت به همه خوبى ها دست يافته است.

۱۴۵.الكافى ـ به نقل از ربيع بن خيثم ـ :امام صادق عليه السلام را ديدم كه سخت بيمار بود و او را در محملى بر گِرد كعبه طواف مى دادند و هرگاه به رُكن يمانى مى رسيد ،
دستور مى داد او را بر زمين مى نهادند و دستش را از سوراخ محمل ، بيرون مى آورد و به زمين مى كشيد و سپس مى فرمود: «مرا بلند كنيد».
چون در هر دور ، اين كار را تكرار كرد، به ايشان گفتم: فدايت شوم ، اى فرزند پيامبر خدا ! اين كار ، شما را به زحمت مى اندازد .
فرمود: «سخن خداوند را شنيده ام كه مى فرمايد: «تا شاهد منافع خويش باشند» ».
گفتم: منافع دنيا يا منافع آخرت؟
فرمود: «هر دو».

۱۴۳.الإمام الباقر عليه السلام ـ في قَولِهِ تَعالى :«لِّلَّذِينَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنَى وَ زِيَادَةٌ» ـ : فَأَمَّا الحُسنَى الجَنَّةُ ^۱ ، وأمَّا الزِّيادَةُ فَالدُّنيا ، ما أعطاهُمُ اللّهُ فِي الدُّنيا لَم يُحاسِبهُم بِهِ فِي الآخِرَةِ ، ويَجمَعُ ثَوابَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ ، ويُثيبُهُم بِأَحسَنِ أعمالِهِم فِي الدُّنيا وَالآخِرَةِ . ^۲

۱۴۴.الإمام الصادق عليه السلام :مَن يَتَّقِ اللّهَ فَقَد أحرَزَ نَفسَهُ مِنَ النّارِ بِإِذنِ اللّهِ ، وأصابَ الخَيرَ كُلَّهُ فِي الدُّنيا وَالآخِرَةِ . ^۳

۱۴۵.الكافي عن الرَّبيعِ بن خَيثَمٍ :شَهِدتُ أبا عَبدِ اللّه عليه السلام وهُوَ يُطافُ بِهِ حَولَ الكَعبَة في
مَحمِلٍ وهُوَ شَديدُ المَرَضِ ، فَكانَ كُلَّما بَلَغَ الرُّكنَ اليَمانِي أمَرَهُم فَوَضَعوهُ بِالأَرضِ ، فَأَخرَجَ يَدَهُ مِن كَوَّةِ ^۴ المَحمِلِ حَتّى يَجُرَّها عَلَى الأَرضِ ، ثُمَّ يَقولُ : اِرفَعوني .
فَلَمّا فَعَلَ ذلِكَ مِرارا في كُلِّ شَوطٍ ، قُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ يَابنَ رَسولِ اللّهِ ، إنَّ هذا يَشُقُّ عَلَيكَ!
فَقالَ : إنّي سَمِعتُ اللّهَ يَقولُ : «لِّيَشْهَدُواْ مَنَـفِعَ لَهُمْ»^۵ . فَقُلتُ : مَنافِعَ الدُّنيا أو مَنافِعَ الآخِرَةِ؟ فَقالَ : الكُلَّ . ^۶