۲۷۸.امام على عليه السلام :به هركس در دنيا چهار خصلت داده شود ، خير دنيا و آخرت به او داده شده و به بهره خود از هر دو رسيده است: پارسايى اى كه او را از حرام هاى خدا نگه دارد ؛ خوش خويى اى كه با آن در ميان مردم زندگى كند ؛ بردبارى اى كه با آن ، نادانى و جسارت نادان را دفع كند ؛ و همسر شايسته اى كه او را در كار دنيا و آخرت ، كمك كند.

۲۷۹.امام باقر عليه السلام :در كتاب على عليه السلام ديديم كه پيامبر صلى الله عليه و آله روى منبر فرمود: «سوگند به آن كه معبودى جز او نيست ، هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت داده نشد ، مگر به سبب خوش گمانى اش به خدا و اميدش به او، و خوش خويى اش، و خوددارى از غيبت كردن از مؤمنان.

۲۸۰.عُدّة الداعى:از عالم (امام كاظم) عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «به خدا سوگند ، هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت داده نشد ، مگر به واسطه خوش گمانى اش به خداوند و اميدوارى اش به او، و خوش خويى اش، و خوددارى از غيبت كردن از مؤمنان. خداى متعال ، هيچ بنده اى را پس از توبه و استغفار، عذاب نمى كند ، مگر به سبب بدگمانى اش به خدا، كوتاهى اش در اميد داشتن به خدا، بداخلاقى اش، و غيبت كردنش از مؤمنان . هيچ بنده مؤمنى نيست كه به خداوند گمان نيك ببرد ، مگر آن كه خدا با او مطابق گمانش رفتار كند؛ زيرا خداوند ، بزرگوار است و شرم مى كند از اين كه خلاف گمان و اميد بنده اش عمل كند. پس، به خدا گمان نيك ببريد و به درگاهش دعا و تضرّع كنيد؛ چه ، خداوند متعال مى فرمايد: «آنان كه به خدا گمان بد ببرند ، بر گِردشان بدى حلقه زند، و خدا بر آنان خشم گرفته است» ».

۲۷۸.عنه عليه السلام :مَن اُعطِيَ أربَعَ خِصالٍ فِي الدُّنيا فَقَد اُعطِيَ خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ وفازَ بِحَظِّهِ مِنهُما : وَرَعٌ يَعصِمُهُ عَن مَحارِمِ اللّهِ ، وحُسنُ خُلُقٍ يَعيشُ بِهِ فِي النّاسِ ، وحِلمٌ يَدفَعُ به جَهلَ الجاهِلِ ، وزَوجَةٌ صالِحَةٌ تُعينُهُ عَلى أمرِ الدُّنيا وَالآخِرَةِ . ^۱

۲۷۹.الإمام الباقر عليه السلام :وَجَدنا في كِتابِ عَلِيٍّ عليه السلام أنَّ رَسولَ اللّه صلى الله عليه و آله قالَ وهُوَ عَلى مِنبَرِهِ :
وَالَّذي لا إلهَ إلاّ هُوَ ، ما اُعطِيَ مُؤمِنٌ قَطُّ خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ إلاّ بِحُسنِ ظَنِّهِ بِاللّهِ ، ورَجائِهِ لَهُ ، وحُسنِ خُلُقِهِ ، وَالكَفِّ عَنِ اغتِيابِ المُؤمِنينَ . ^۲

۲۸۰.عدّة الداعي :رُوِيَ عَنِ العالِم عليه السلام أنَّهُ قالَ : وَاللّهِ ما اُعطِيَ مُؤمِنٌ قَطُّ خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ إلاّ بِحُسنِ ظَنِّهِ بِاللّهِ ، ورَجائِهِ لَهُ ، وحُسنِ خُلُقِهِ ، وَالكَفِّ عَن اغتِيابِ المُؤمِنينَ ، وَاللّهُ تَعالى لا يُعَذِّبُ عَبدا بَعدَ التَّوبَةِ وَالاِستِغفارِ إلاّ بِسوءِ ظَنِّهِ وتَقصيرِهِ في رَجائِهِ اللّهَ وسوءِ خُلُقِهِ وَاغتِيابِهِ المُؤمِنينَ ، ولَيسَ يَحسُنُ ظَنُّ عَبدٍ مُؤمِنٍ بِاللّهِ إلاّ كانَ اللّهُ عِندَ ظَنِّهِ ، لاِءَنَّ اللّهَ كَريمٌ يَستَحيي أن يُخلِفَ ظَنَّ عَبدِهِ ورَجاءَهُ ، فَأَحسِنُوا الظَّنَّ بِاللّهِ وَارغَبوا إلَيهِ ، فَإِنَّ اللّهَ تَعالى يَقولُ : «الظَّـانِّينَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَيْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ»^۳ . ^۴