۲۹۰.امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
بسا جوانى كه برخوردار از دنيا/ امّا بى بهره از آخرت است!
و ديگرى كه دنياش نكوهيده/ امّا آخرتش افتخار آفرين است!
و ديگرى كه برخوردار از هر دو/ و گِردآورنده دنيا و آخرت با هم است!
و ديگرى كه محروم است از هر دو/ نه دنيايى دارد و نه آخرتى!

۲۹۱.امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
مردم را به چهار دسته متمايز مى كنم/ كه داراى چهار حالت آشكار و نمايان اند :
يكى دستش از دنيا تهى/ امّا داراى آخرتى افتخارآميز است .
يكى دنيايش پسنديده/ امّا از آخرت ، محروم است .
يكى به هر دو رسيده/ و دنيا را با آخرت ، گِرد آورده است .
و يكى هر دو را از دست داده/ و نه دنيا دارد ، نه آخرت .

۲۹۰.عنه عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
رُبَّ فَتىً دُنياهُ مَوفورَةٌ لَيسَ لَهُ مِن بَعدِها آخِرَهْ
وآخَرُ دُنياهُ مَذمومَةٌ تَتبَعُها آخِرَةٌ فاخِرَهْ
وآخَرُ فازَ بِكِلتَيهِما قَد جَمَعَ الدُّنيا مَعَ الآخِرَهْ
وآخَرُ يُحرَمُ كِلتَيهِما لَيسَ لَهُ الدُّنيا ولاَ الآخِرَهْ^۱

۲۹۱.عنه عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
أربَعَةٌ فِي النّاسِ مَيَّزتُهُمْ أحوالُهُم مَكشوفَةٌ ظاهِرَهْ
فَواحِدٌ دُنياهُ مَقبوضَةٌ تَتبَعُها آخِرَةٌ فاخِرَهْ
وواحِدٌ دُنياهُ مَحمودَةٌ لَيسَ لَهُ مِن بَعدِها آخِرَهْ
وواحِدٌ فازَ بِكِلتَيهِما قَد جَمَعَ الدُّنيا مَعَ الآخِرَهْ
وواحِدٌ مِن بَينِهِم ضائعٌ لَيسَ لَهُ دُنيا ولا آخِرَهْ^۲