۴۹۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :روز قيامت، دنيا را در حالى كه مجسّم شده است ، مى آورند و مى گويد: اى پروردگار من! مرا براى يكى از دون پايه ترين اهل بهشت ، منزلتى قرار بده.
خداوند مى فرمايد: «تو متعفّن تر از آنى. نه ! تو و اهل تو ، در آتش اند».
۴۹۷.امام على عليه السلام :چون روز قيامت شود، دنيا با زيباترين زيور خود مى آيد و مى گويد: پروردگارا ! مرا به يكى از دوستانت ببخش.
خداوند متعال مى فرمايد: «برو، كه تو هيچى. تو در نزد من ، بى ارزش تر از آنى كه به يكى از دوستانم ببخشمت». پس مانند پارچه اى كهنه مچاله و در آتش افكنده مى شود.
۴۹۸.امام على عليه السلام :اگر دنيا در نزد خداوندْ پسنديده بود، آن را به دوستانش اختصاص مى داد ؛ امّا او دل هاى آنان را از دنيا بگردانيد و مطامع دنيوى را از آنان پاك ساخت.
۴۹۹.امام على عليه السلام :از جمله چيزهايى كه تو را به پستى دنيا رهنمون مى شود ، اين است كه خداوند از سر لطف و خيرخواهى ، دنيا را از نزديكان و دوستانش دور ساخت، و از بهر آزمايش و امتحان ، آن را براى دشمنانش گسترانيد.
۵۰۰.امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ :سرايى است كه نزد خداوندش بى ارزش است . از اين رو، حلال آن را با حرامش، و نيكش را با بدش، و زندگى اش را با مرگش، و شيرينى اش را با تلخى اش آميخت. خداوند متعال ، آن را براى دوستانش ناب نگردانيد، و از دشمنانش دريغ نورزيد.
