۶۸۴.امام على عليه السلام :كسى كه لذّت دنيا را شيرين بشمرد ، اندوه به سراغش مى آيد.

۶۸۵.امام على عليه السلام :برخورداران از دنيا، دل هايشان مى گريد ، اگرچه [به ظاهر] شاد باشند ، و از خويشتن سخت در خشم اند ، اگرچه براى آنچه از دنيا روزى داده شده اند ، مورد غبطه ديگران باشند.
دنيا ، فناپذير است و بقايى ندارد، و آخرت ، ماندگار است و فنا نمى پذيرد. دنيا رو به آخرت دارد، و آخرت ، پناهگاه دنياست.

۶۸۶.امام على عليه السلام ـ در بيان زيان هاى دنيادوستى ـ :آن كه دل باخته دنيا شود، دنيا اندرون او را آكنده از اندوه ها (نگرانى ها) مى كند كه در سويداى دلش به رقص در مى آيند . اندوهى او را به خود مشغول مى سازد، و غصّه اى اندوهگينش مى كند، تا آن كه گلويش گرفته ، شاه رگ هايش از كار مى افتند و در گوشه اى افكنده مى شود. خداوند ، به آسانى نابودش مى كند، و دوستان ، به راحتى در گورش مى افكنند.

۶۸۷.امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
تفو بر دنيا و اسباب آن/ كه براى غم و اندوه آفريده شده است
غم هايش دمى پايان نمى گيرند/نه براى شاه و نه براى رعيّت .

۶۸۴.الإمام عليّ عليه السلام :لِلمُستَحلي لَذَّةَ الدُّنيا غُصَّةٌ . ^۱

۶۸۵.عنه عليه السلام :المُستَمتِعونَ بِالدُّنيا تَبكي قُلوبُهُم وإن فَرِحوا ، ويَشتَدُّ مَقتُهُم لاِءَنفُسِهِم وإنِ اغتُبِطوا بِبَعضِ ما مِنها رُزِقوا .
الدُّنيا فانِيَةٌ لا بَقاءَ لَها ، وَالآخِرَةُ باقِيَةٌ لا فَناءَ لَها . الدُّنيا مُقبِلَةٌ إلَى الآخِرَةِ ، وَالآخِرَةُ مَلجَأُ الدُّنيا . ^۲

۶۸۶.عنه عليه السلام ـ في بَيانِ مَضارِّ حُبِّ الدُّنيا ـ :مَنِ استَشعَرَ الشَّغَفَ ^۳ بِها مَلاَءَت ضَميرَهُ أشجانا لَهُنَّ رَقصٌ على سُوَيداءِ قَلبِهِ: ^۴ هَمٌّ يَشغَلُهُ، و غَمٌّ يَحزُنُهُ، كَذلِكَ حَتّى يُؤخَذَ بِكَظَمِهِ ^۵ فَيُلقى بِالفَضاءِ مُنقَطِعا أبهَراهُ ^۶ ، هَيِّناً عَلَى اللّهِ فَناؤُهُ وعَلَى الإِخوانِ إلقاؤُهُ . ^۷

۶۸۷.عنه عليه السلام ـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ :
اُفٍّ عَلَى الدُّنيا وأسبابِها فَإِنَّها لِلحُزنِ مَخلوقَه
هُمومُها ما تَنقَضي ساعَةً عَن مَلِكٍ فيها وعَن سوقَه^۸