صاحب الذريعة درباره او مى گويد:
عبداللّه بن بديل بن ورقاء خزاعى ازدى صحابى شجاع و فصيحى بود كه در غزوات پيامبر حضور يافت و در صفين (سال 36) همراه على عليه السلام فرمانده گروهى بود كه با ياران معاويه كارزار كرد تا به معاويه رسيد و او را از جايگاهش فروكشيد كه در اين زمان، اصحابه معاويه بر سرش ريخته و او را به شهادت رساندند. ^۱
نيز زركلى گويد:
صحابى، كان من الدهاة الفصحاء. انتهت إليه السيادة فى الخزاعه. أسلم يوم الفتح و شهد حنينا و الطائف و تبوك و قاتل مع على بصفينِ، فكان قائد الرجالة، و لم يزل يضرب حتى انتهت إلى معاوية فأزاله عن موقفه، فتكاثر عليه أصحاب معاوية فقتل. ^۲

محمد بن بديل بن ورقاء

او از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله بود و به همراه برادرش، عبداللّه در ركاب على عليه السلامبود و در صفين به شهادت رسيد. آن دو از فرستادگان پيامبر به سوى اهل يمن بودند. ^۳

ابوبكر احمد بن حسين خزاعى نيشابورى

او جد دوم ابوالفتوح است. احمد بن حسين خزاعى از شاگردان سيد رضى (م406ق)، سيد مرتضى (م436ق) و شيخ طوسى (م460ق) است كه در اواخر قرن چهارم و اوايل يا اواسط قرن پنجم مى زيسته است. منتجب الدين رازى

را نيز به قتل رسانيد. آن گاه قبيله خود را بر كشتن رجال علمى اسلام دعوت كرد. افراد قبيله از همكارى خوددارى كردند و گفتند: بزرگ قبيله «ابو براء» به آنان امان داده است. سرانجام، از كمك قبيله خود مأيوس شد و از عشاير و قبايل اطراف كمك طلبيد. به اين ترتيب، منطقه اى كه سپاه تبليغى در آنجا فرود آمده بود، با نيروهاى عامر محاصره شد.
سپاه تبليغى اسلام نه تنها مبلغان ارشد و زبردستى بودند، بلكه مردمى شجاع و رزمنده به شمار مى رفتند. آنان تسليم را براى خود ننگ دانسته، دست به قبضه شمشير بردند و پس از جنگى خونين، همه شربت شهادت نوشيدند، جز «كعب بن يزيد» كه خود را با بدن مجروح به مدينه رساند و جريان را اطلاع داد. ^۱
در رثاى او گفته شده:

رَحِمَ اللّهُ نافِعَ بْنَ بُدَيْلٍرَحْمَةَ المُبْتَغِى ثَوابَ الْجِهادِ
صابِرا صادِقَ الْلِّقاءِ إذا مااَكْثَرَ الْقَوْمُ قالَ قَوْلَ الْشَّدادِ^۲

عبداللّه بن بديل

درباره اين شخص از خاندان خزاعى سخن بسيار است و در منابع بسيارى از او نام برده شده است؛ از جمله طبقات الكبرى، ج4، ص294، تاريخ بغداد، ج1، ص204، الاستيعاب، ج2، ص268، اسدالغابة، ج3، ص124، وقعة الصفين (در صفحات متعدد) و... همچنين بر اساس نقل شيخ آقا بزرگ تهرانى اثر مستقلى درباره وى به نام اخبار عبداللّه به دست شيخ محمد على بن شيخ ابو طالب، مشهور به شيخ على حزين(م1181ق) نوشته شده و در آن شرح زندگى وى به رشته تحرير درآمده است. ^۳