از آن جا كه قرن اول هجرى دوران منع كتابت حديث بوده و كتابت حديث در سده هاى بعد آغاز شده است، ضرورى است كه براى ارزيابى احاديث، شواهد و حوادث تاريخى مورد بررسى قرار گرفته، به انديشه ها و عقايد روايت كنندگان و كتابت كنندگان آن ها توجه شود. در اين نوشتار ادعا شده است كه جمع كنندگان احاديث فقهى در كتاب هاى حديثى متأثر از انديشه هاى شخصى و منطقه اى جامعان آن هاست كه گاهى، آن را از دوران قبل از اسلام به ارث برده اند.