۲۰۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خطاب به دُخت خود فاطمه عليهاالسلام كه از ديدن بيمارى پيامبر كه منجر به رحلت ايشان شد گريسته بود و نزد پيامبر صلى الله عليه و آله از هراس بر خود و نابودى دو فرزندش پس از وفات پيامبر شكوه مى كرد ـ : اى فاطمه، آيا هنوز ندانسته اى ما از خاندانى هستيم كه خداوند عزّوجل آخرت را بر دنياى ما برگزيده است و مرگ را بر همه خلايقش محتوم ساخته است و اين كه خداوند تبارك و تعالى به زمين نگريسته و از ميان خلقش مرا برگزيده و پيامبرم گردانيده است و پس از نگريستن براى دومين بار همسر تو را برگزيده است و به من وحى كرده كه تو را به ازدواج او در آورم و او را ياور و وزير خود بگيرم و او را جانشين خود در ميان امّتم قرار دهم. پدر تو بهترين پيامبر و رسول خداست و شوى تو بهترين اوصياء است و تو نخستين كس از خاندان من هستى كه به من مى پيوندى و اين كه خداوند براى سومين بار به زمين نگريسته و تو و دو فرزندنت را برگزيده است. تو بانوى زنان بهشتى هستى و دو فرزند تو حسن و حسين سرور جوانان بهشتى اند و فرزندان شوهر تو اوصياى من هستند تا روز رستاخيز، وهمه آنها هدايتگر رهيافته اند. نخستين اوصياى پس از من، برادرم على و سپس حسن و در پى او حسين و به دنبال او نُه تن از فرزندان حسين هستند كه منزلتى چون من دارند و در بهشت جايگاهى نزديك تر به خدا از جايگاه من و پدرم ابراهيم نيست.
۲۰۴.امام حسين عليه السلام :خداوند، محمّد صلى الله عليه و آله را براى خلقش برگزيد و با پيامبرى گراميش داشت و او را براى رسالت خود برگزيد. سپس خداوند، او را در حالى نزد خود برد كه حضرت صلى الله عليه و آله براى بندگان خدا خير خواسته بود و آن چه را كه براى آن فرستاده شده بود رسانده بود. ما خاندان، ياوران، اوصياء، وارثان و سزاوارترين مردم هستيم براى دست يافتن به مقام او در ميان مردم. اما قوم ما اين مقام را از ما گرفتند و به خود اختصاص دادند و ما هم بدين امر تن داديم و از تفرقه تنفّر و عافيت را خوش داشتيم و اين در حالى است كه مى دانيم ما به اين حقّ كه حقّ ماست، سزاوارتر از كسانى هستيم كه آن را در اختيار گرفته اند.
