فصل ششم: شيوه آنها در طلب معاش
۶۷۶.امام صادق عليه السلام:در طلب معاش خود كاهلى نكنيد كه پدران ما براى آن مى دويدند و آن را جستجو مى كردند.
۶۷۷.جابر بن عبداللّه :در مرّ الظّهران ۱ ، با پيامبر صلى الله عليه و آله ، ميوه هاى رسيده چوج ۲ را مى چيديم. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: سياهش را بچينيد كه گواراتر است. عرض شد: آيا تو گوسفند مى چراندى؟ فرمود: آرى، پيامبرى هم هست كه گوسفند نچرانده باشد؟
۶۷۸.عبدة بن حزم:شترداران و گوسفندداران به يكديگر مى نازيدند. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: موسى برانگيخته شد كه گوسفندچران بود و داود كه چوپان گوسفند بود و من نيز در حالى برانگيخته شدم كه براى خانواده ام در اجياد گوسفند مى چراندم.
۶۷۹.امام صادق عليه السلام:پيامبر خدا صلى الله عليه و آله غنايم را تقسيم كرد و به على عليه السلامقطعه زمينى رسيد. امام عليه السلام در آن چاهى حفر كرد و از آن، آبى به قطر گردن شتر به آسمان جهيد، امام عليه السلام آن را «ينبع» ناميد. پس مردى آمد و آن را بشارت داد، امام عليه السلامفرمود: به وارث من بشارت ده كه آن را صدقه اى حتمى و قطعى قراردادم براى حاجيان بيت اللّه و عابران راه الهى، نه فروخته مى شود و نه بخشيده مى گردد و نه به ارث مى رسد. هر كه آن را بفروشد يا هبه كند، لعنت خدا، فرشتگان و همه مردم بر او باد كه خداوند،نه بازگشت و توبه اش را بپذيرد و نه عوض و فديه اش را.