و بايد براى آشنايى با اين راه، با جهان غيبْ ارتباط پيدا كند و آن جهان را بشناسد و باور كند . چنين ارتباطى ، جز از طريق انبياى الهى امكان پذير نيست (بندهاى 4 ، 6 و 7) .
نخستين پيام تكامل آفرين انبيا ـ كه خلاصه همه برنامه هاى آنهاست ـ ، توحيد است (بند 5) .
نخستين پيام اجتماعى توحيد ، قيام براى تحقّق عدالت اجتماعى است و اين هدف والا، جز از طريق الفت و اتّحاد مردم و اجتماع آنان در پيرامون امام عادل، امكان پذير نيست (بندهاى 8 ، 9 و 10) . تحقّق و تداوم حاكميت عدالت در جامعه ، در گرو وجود آزادى هاى مشروع و سازنده ، و انتخاب آگاهانه مردم است و مبلّغ ، وظيفه دارد كه در توسعه اين آزادى ها تلاش كند (بند 11) .
يكى از مسائل بسيار مهمّى كه زمينه را براى تحقّق و تداوم حاكميت عدالت اجتماعى آماده مى كند، توانمندى توده هاى مردم در تجزيه و تحليل مسائل فرهنگى ، سياسى و اجتماعى است . مبلّغ بايد مردم را به گونه اى تربيت كند كه حق گرا باشند و نه مطلق گرا و از هيچ كس ، كوركورانه تبعيت نكنند . معيار آنان براى پيروى از اشخاص و احزاب، حق باشد و نه شخصيت هاى بزرگ و مورد احترام . حق را با معيار حق بشناسند ، نه با معيار اشخاص؛ بلكه شخصيت هاى بزرگ را نيز با عيار حق ، محك بزنند (بند 12) .
عدالت اجتماعى در مكتب انبياى الهى ، مقدمه شكوفا شدن استعدادهاى انسانى و رسيدن انسان به مقصد اعلاى انسانيت است . آنچه آدمى را به اين

جوان با پيام دين، چه بايد بگويد ، از كجا بايد آغاز كند ، و جهت گيرى مباحث او به كدام سو بايد باشد .
آنچه در فصل چهارم آمده، در واقع، اشاره اى به پاسخ اين سؤالات و سير منطقى مباحث تبليغى بر اساس اهمّيت پيام هاست . ^۱
مبلّغ، در نخستين گام براى آشنا كردن مخاطب خود با مكتب انبيا، بايد براى بيدارسازى فطرت و وجدان او برنامه ريزى نمايد و كارى كند كه او به انديشيدن، وادار شود (بند اوّل از فصل 4) .
انسان با بازگشت به فطرت و باز شدن راه تعقّل و تفكّر بر او ، در حقيقتْ از تاريكى جهل خارج مى شود و به روشنايى نور فطرت و عقل، گام مى نهد و بدين سان، زمينه براى شناخت حقايقى كه انبياى الهى براى هدايت بشر به راه تكامل آورده اند، فراهم مى گردد (بند 2) .
پس از آماده شدن مخاطب براى دريافت پيام خداوند متعال، نخستين پيامى كه بايد به او منتقل شود، اين است كه برنامه تكاملى اى كه خداوند از طريق پيامبران براى انسان فرستاده، تنها شامل مصالح معنوى و اُخروى او نيست؛ بلكه مصالح مادّى و دنيوى وى را نيز تأمين خواهد كرد و در صورت تحقّق جامعه انسانىِ مورد نظر انبيا، از بهترين زندگى ها در دنيا و آخرتْ برخوردار خواهد بود (بند 3) .
انسان، موجودى است ناشناخته . علم با همه پيشرفت هايى كه داشته ، هنوز نتوانسته رازهاى اين موجود پيچيده را به درستى كشف كند . از اين رو ، انديشه بشر از ارائه راه تكامل مادّى و معنوى او ناتوان است