۲۵۷.امام باقر عليه السلام :شيعيان ما بيم دهندگان در زمين اند ، و براى آنان كه خواسته هايشان با ايشان يكسان است ، چراغ ها و نشانه ها و نورند، و براى طاعت كنندگانِ خداوند ، رهنمايند ، و بر مخالفانشان كه [ به گزاف] ادّعايى چون ادّعاى آنان دارند ، گواه اند ، و مايه آرامش كسانى اند كه نزدشان آيند ، و با دوستان خود ، با لطف و با گذشت اند، و خويشتندار و مهربان اند . توصيف آنان در تورات ، انجيل و قرآن بزرگ ، اين چنين است.
۲۵۸.بحار الأنواربه نقل از محمّد بن عبداللّه بن مهران ، به نقل از پدرش ، به نقل از جدّش ـ: امام صادق عليه السلام نوشته اى به جعفر بن محمّد بن اشعث داد كه در آن دعا و درود بر پيامبر صلى الله عليه و آله وجود داشت . جعفر بن محمد بن اشعث ، آن را به پسرش مهران داد . و آن درود ، اين چنين بود :
«خدايا! محمّد صلى الله عليه و آله ، چنان است كه تو او را در كتابت توصيف كردى ، آن جا كه گفتى ـ و سخنت بر حق است ـ : «قطعا براى شما پيامبرى از خودتان آمده است كه بر او به رنج افتادن شما دشوار است ، به [ هدايت] شما حريص ، و نسبت به مؤمنان ، دلسوز و مهربان است». ومن گواهى مى دهم كه او چنين بود...
خدايا! من با اين گواهى و نيز درود بر او آغاز مى كنم ، اگرچه آن گونه كه مى خواهم نمى شود و نمى توانم آنچه را در درونم نسبت به او مى گذرد ، بر زبان آورم ، و آن را جز بر كوتاهى ام حمل نمى كنم. شهادت مى دهم ـ و شهادت من ، دعاى من است و حقّى است بر عهده من ، و اداى چيزى است كه بر من واجب كرده اى ـ كه او رسالت تو را ابلاغ كرده است، نه در آنچه فرمان داده اى ، زياده روى نموده ، و نه از آنچه تو خواسته اى ،
كوتاهى كرده ، و نه از آنچه نهى كردى ، تجاوز كرده ، و نه از آنچه براى او خشنود بوده اى ، از حد درگذشته است.
پس [ پيامبر صلى الله عليه و آله ] ، طبق آنچه كه وحى ات بر او نازل شد ، آيات تو را [ براى مردم ]تلاوت كرد ، و در راه تو ، روياروى با دشمن و بى آن كه فرار كند ، جهاد كرد ، و به پيمان تو وفا نمود ، و امر [ دين] تو را آشكار ساخت ، در راه تو به سرزنش هيچ ملامتگرى توجّه نكرد ، و براى تو از نزديكان دورى جست و ناآشنايان را نزديك ساخت . به اطاعت تو فرمان داد ، و خود بدان تن داد ، و از نافرمانى ات نهى كرد ، و خود در پيدا و نهان ، از آن اجتناب ورزيد . به نيكى هاى اخلاقى رهنمون شد و خود ، بدان عمل كرد ، و از زشتى هاى اخلاقى ، نهى كرد ، و خود از آن روى برتافت . و با دوستانت آن گونه كه تو دوست داشتى در گفتار و عمل ، دوستى ورزيد ، و [ مردم را] با حكمت و اندرز نيكو به راه تو دعوت كرد ، و تو را تا هنگام رسيدن مرگ ، خالصانه پرستيد ؛ و تو او را پاك، پاكيزه و پيراسته به سوى خود فرا خواندى ، در حالى كه دينت را با او كامل كردى ... .
