حديث
۳۸۳.سعد السعوداز جمله آنچه كه خداوند در زبور به داوود عليه السلاموحى كرد ـ: به گاه سخن ، رسا سخن گفتيد ؛ امّا در عملْ كوتاهى كرديد، در حالى كه اگر در عمل، جديّت مى كرديد و سخنرانى را كوتاه مى نموديد ، براى شما مايه اميدوارى بيشترى بود . امّا شما آهنگ آيات مرا كرديد و آنها را به سخره گرفتيد، و به ستمگرى روى آورديد و بدان ، شُهره گشتيد ، با اين كه مى دانستيد از من گريزى نيست و زشتكارى هاى دنيا را بنيان گذاشتيد. ۱
۳۸۴.رسول خدا صلى الله عليه و آله :خداوند عز و جل به عيسى بن مريم وحى كرد : «اى عيسى! خود را با حكمت من ، اندرز ده . اگر از آن سود بردى ، آن گاه مردم را موعظه كن ؛ و گرنه از من حيا كن».
۳۸۵.رسول خدا صلى الله عليه و آلهخطاب به ابن مسعود ـ: اى ابن مسعود! از كسانى مباش كه مردم را به نيكى هدايت مى كنند و آنان را به نيكى فرمان مى دهند ، اما خود از آن غافل اند. خداوند متعال مى فرمايد : «آيا مردم را به نيكى فرمان مى دهيد و خود را فراموش مى كنيد؟!»... .
اى ابن مسعود! از كسانى مباش كه بر مردم سخت ، امّا بر خود آسان مى گيرند. خداوند متعال مى فرمايد : «چرا مى گوييد آنچه را انجام نمى دهيد؟».
۳۸۶.رسول خدا صلى الله عليه و آله :اى ابوذر! آن كه گفتارش با رفتارش هماهنگ باشد ، همان
كسى است كه به بهره اش رسيده است ؛ اما آن كه سخنش با كردارش ناهمگون باشد ، خود را سرزنش مى كند.
