۳۸۷.رسول خدا صلى الله عليه و آله :هر كس مردم را به گفتار يا كردارى فراخوانَد، و خود بدان عمل نكند، پيوسته مشمول خشم خدا خواهد بود تا آن كه از آن باز ايستد ، يا آن كه بدانچه مى گويد ، يا به سوى آن فرا مى خواند ، عمل نمايد.

۳۸۸.رسول خدا صلى الله عليه و آله :پس از من پيشوايانى خواهند بود كه روى منبرهايشان به حكمتْ موعظه كنند ، اما چون از منبر فرود آيند ، حكمت از آنان بركَنده شود . دل ها و تن هاى آنان ، از مُردار بدتر است.

۳۸۹.امام على عليه السلام :من خود را از اين بازداشته ام كه مردم را از كارى نهى كنم كه خود از آن اجتناب نكرده باشم، يا به كارى فرمانشان دهم كه خود در عمل كردن به آن بر ايشان پيشى نگرفته باشم ، يا از آنان به خاطر كارى كه مورد رضايت پروردگارم نيست ، راضى باشم.

۳۹۰.امام على عليه السلام :از آنان مباش كه.. . در اندرز دادن مبالغه كند و خود ، اندرز نپذيرد ؛ در گفتن، بسيارْ گفتار است و در عمل ، اندك كردار ، در آنچه نماندنى است با ديگرى مسابقه گذارد و آنچه را ماندنى است ، آسان شمارد ؛ غنيمت را غرامت پندارد و غرامت را غنيمت انگارد.

۳۹۱.امام على عليه السلام :در شگفتم از كسى كه عيب هاى مردم را بد مى شمارد ؛ و نفْس او به عيب بيشترى دچار است ، ولى آن را نمى بيند!

۳۸۷.عنه صلى الله عليه و آله :مَن دَعَا النّاسَ إلى قَولٍ أو عَمَلٍ ولَم يَعمَل هُوَ بِهِ ، لَم يَزَل في سَخَطِ اللّهِ حَتّى يَكُفَّ ، أو يَعمَلَ بِما قالَ أو دَعا إلَيهِ . ^۱

۳۸۸.عنه صلى الله عليه و آله :سَيَكونُ بَعدي أئِمَّةٌ يُعطَونَ الحِكمَةَ عَلى مَنابِرِهِم ، فَإِذا نَزَلوا نُزِعَت مِنهُم ، قُلوبُهُم وأجسادُهُم شَرٌّ مِنَ الجِيَفِ . ^۲

۳۸۹.الإمام عليّ عليه السلام :إنّي لَأَرفَعُ نَفسي أن أنهَى النّاسَ عَمّا لَستُ أنتَهي عَنهُ ، أو آمُرَهُم بِما لا أسبِقُهُم إلَيهِ بِعَمَلي ، أو أرضى مِنهُم بِما لا يُرضي رَبّي . ^۳

۳۹۰.عنه عليه السلام :لا تَكُن مِمَّن . . . يُبالِغُ فِي المَوعِظَةِ ولا يَتَّعِظُ ، فَهُوَ بِالقَولِ مُدِلٌّ ، ومِنَ العَمَلِ مُقِلٌّ ، يُنافِسُ في ما يَفنى ، ويُسامِحُ في ما يَبقى ، يَرَى الغُنمَ مَغرَما ، وَالغُرمَ مَغنَما . ^۴

۳۹۱.عنه عليه السلام :عَجِبتُ لِمَن يُنكِرُ عُيوبَ النّاسِ ونَفسُهُ أكثَرُ شَيءٍ مَعابا ولا يُبصِرُها ! ^۵