بحثى درباره مُزد تبليغ

چنان كه گذشت، سيره قطعى انبياى الهى ، عدم درخواست مزد در برابر تبليغ بود . آنان به طور مكرّر و مؤكّد اعلام مى كردند كه در برابر تلاش هايى كه براى ابلاغ پيام هاى الهى دارند ، از مردمْ چيزى نمى خواهند. نخستين پيامبر اولوالعزم ، حضرت نوح عليه السلام ، صريحا اعلام كرد كه خدماتش به جامعه ، رايگان است . پيامبران ديگر ، همچون: هود، صالح، لوط و شعيب عليهم السلام نيز بدين شيوه عمل مى كردند؛ امّا نكته درخور تأمّلْ اين است كه پيامبر اسلام، به دستور خداوند متعال، مكلّف شد به امّت اعلام كند كه:
«... لآ أَسْـئلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَى .»^۱
... در مقابل تبليغ رسالت ، پاداشى از شما نمى خواهم ، مگر دوستىِ خويشاوندانم.
و در پاسخ اين سؤال كه حكمت اين درخواست چيست، به امر الهى توضيح مى دهد:
«قُلْ مَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِىَ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ.»^۲