ايشان اين دو تعبير را از عامه اخذ نموده است؛ زيرا اين دو روايت در مصادر شيعى يافت نشده و به همين لفظ در مصادر اهل سنت، مثل مسند الشافعى و... موجود است. ^۱
3. روايتى كه شيخ طوسى در التهذيب و الاستبصار از اصبغ بن نباته از اميرالمؤمنين(ع) نقل نموده است كه فرمود:
من أدرك من الغداة ركعة قبل طلوع الشمس فقد أدرك الغداة تامة. ^۲
4. همچنين روايتى كه شيخ در همان دو كتاب از عمار ساباطى از امام صادق(ع) نقل نموده است كه فرمود:
... فإن صلى ركعة من الغداة ثم طلعت الشمس فليتمّ و قد جازت صلاته. ^۳
5. نيز روايتى كه شيخ طوسى در دو كتاب فوق از امام صادق(ع) نقل كرده است كه:
إذا ادرك الرجل ركعة فقد ادرك الجمعة... ^۴
همچنين صدوق در من لايحضره الفقيه اين روايت را آورده است. ^۵
پس تنها مضمونى كه در مصادر ما به مسئله ادراك ركعت داخل وقت، اشاره دارد، همان ادراك ركعتى از نماز صبح است.
و اما ادراك ركعتى از نماز جمعه مضمون ديگرى است كه حكايت از ادراك جمعه دارد كه در غير اين صورت، بايد نماز ظهر گزارده شود.
از اين جا صلابت سخن صاحب حدائق آشكار مى شود كه او قاعده «من ادرك» را فقط در خصوص نماز صبح دانسته است. ^۶
با توجّه به آنچه آمد، بايد گفت كه اين عبارت اصلى ندارد و مضمون آن در مصادر ما و مصادر عامه با اختلاف در عموم و خصوصش بين ما و ايشان آمده است؛ اگرچه بزرگان به عموم آن عمل كرده اند.