و لولا أن كثيراً من الشيعة ينفرون من الكلام و من مخاطبة أهله لوجدوا في مقالات معتزله من فاحش الخطاء و عظيم الكفر ما يربى قليلة على عظيم كفر اليهود والنصارى. ^۱
با وجود چنين وضعيتى، جريان دفاع از مسئله غيبت، همزمان، ميان متكلّمان و محدّثان اماميه آغاز شد ؛ امّا ظاهراً به دليل چنين رويكردى، آثار حديثى به نسبت آثار كلامى، بيشتر تأليف شده است. يكى از معدود آثار موجود از اين دوره، كتاب الإمامة والتبصرة من الحيرة، نگاشته على بن حسين بن بابويه (م 329ق) پدر شيخ صدوق است. ^۲ از ديگر متون نگاشته شده در دوره غيبت صغرا، اثرى به صورت مستقل باقى نمانده است. تنها منقولاتى چند از برخى كتاب هاى اين دوره در آثار متأخّران باقى مانده است. اهمّيت آثار شيخ صدوق در نقل از اين آثار است. يكى از مهم ترين اين تأليفات، منقولاتى از محمّد بن بحر رهنى است.