حسين بن حمدان خصيبى (م 356ق)، تدوينگر عقايد نصيريه كه تداوم حركت ابوالخطاب است، روايتى نقل كرده كه بر اساس آن، روح ابوالخطاب در مفضّل بن عمر جعفى حلول كرده است. متن روايت خصيبى چنين است:
و عنه ـ قدّس اللّه روحه ـ عن محمّد بن عامر بن على القمى، عن محمّد بن صدقة العنبرى و على بن الحسين القمى، عن محمّد بن سنان، عن المفضّل بن عمر قال: سمعت أبا عبداللّه يقول: ان اللّه ذكر قتلة الحسين(ع) في آخر الزمان فيزورون قبره و يتشافون بتربته و هم قتلة الأنبياء في كلّ الزمان. قال محمّد بن سنان: فعرضت هذا الحديث على الرضا(ع) على بن موسى(ع) فقال: صدق المفضّل و هو باب اللّه في أرضه و المصباح للمؤمنين في الظلمات و هو الولد بعد الولد بعدنا الولد. فقلت: يا سيّدى! بعد اى والد؟ فقال: بعد أبي الخطّاب.۱
روايتى به نقل از رهنى در كتاب دلائل الامامة نوشته محمّد بن جرير طبرى امامى موجود است كه مى تواند علّت دادن نسبت غلو به رهنى را علاوه بر نكات حديث ياد
1.الهداية الكبرى، حسين بن حمدان الخصيبى، نسخه خطّى، برگ ۱۲۷ ب. كتاب الهداية الكبرى در بيروت (۱۴۰۶ق) منتشر شده است ؛ امّا مصحح از نسخه اى كه مبناى تصحيح بوده، سخنى نگفته است. تا آن جا كه در فهارس جستجو شده، تنها پنج نسخه از اين كتاب موجود است. سه نسخه در كتاب خانه آيه اللّه مرعشى و نسخه اى در كتاب خانه مجلس و نسخه اى در كتاب خانه آستان قدس رضوى. حجه الاسلام محمّد كاظم محمودى كه خود، يكى از سه نسخه كتاب خانه مرعشى را به خواهش سفير سوريه تهيه كرده و براى وى فرستاده، مى گويد كه مبناى چاپ بيروت، يكى از سه نسخه كتاب خانه آيه اللّه مرعشى است. بخش هاى منقول در اين جا در چاپ حذف شده است و ما از همان نسخه كتاب خانه مرعشى استفاده كرده ايم. نسخه هاى اين كتاب، به ترتيب تاريخ كتابت عبارت اند از: ۱. مرعشى، قرن يازدهم، شماره ۲ / ۱۲۰۱۴ (فهرست، ج ۳۰، ص ۳۶۷) ؛ ۲. مرعشى، تاريخ ۱۰۸۰ق، ش ۷۸۷۴ (فهرست، ج ۲۰، ص ۲۱۰) ؛ ۳. آستان قدس رضوى، تاريخ كتابت ۱۱۰۱ق، ش ۶۴۹۲ (فهرست، ج ۵، ص ۱۵۴) ؛ ۴. مرعشى، تاريخ كتابت ۱۳۱۵ق، ش ۲۹۷۳ (فهرست، ج ۸، ص ۱۵۳) ؛ ۵. مجلس، تاريخ كتابت ۱۳۱۹ق، ش ۷۰۵۳ (فهرست، ج ۲۵، ص ۶۴).
