گرفتن و ايثار در كودكى» و بالاخره «امام حسن و حسين(ع) از زبان رسول خدا(ص)» را به روايت مى نشيند. و در ضمن از حديث بسيار معروفى كه مى گويد: «حسين، چراغ هدايت و كشتىِ نجات است» غبارزدائى مى كند و متن دقيق و درست حديث را كه منبع و مأخذ اصلى آن، همين مقتل الحسين(ع) است به دست مى دهد كه پيام آور اسلام(ص) گفت:
... ، سوگند به آن كه مرا به حق به پيامبرى برانگيخته، به راستى كه حسين بن على، در آسمان بزرگ تر از آن است كه در زمين شناخته مى شود. هر آينه بر سمت راست عرش خداى عزّوجلّ نوشته شده است: حسين، چراغ هدايت و كشتىِ نجات؛ ^۱ پيشواى نيكى و بركت ؛ و عزّت و افتخار ؛ و درياى دانش و گنجى است كه بر آينده اندوخته شده است، ...» ^۲
فصل دوم، «اخبار آسمانى و پيش گويى از شهادت امام حسين(ع» را دربر مى گيرد كه در آن پيش گويى هاى پيامبر(ص)، امام على(ع)، امام حسن(ع) و ديگران نقل مى شود و با «حديث صحيفه آسمانى» پايان مى يابد.
فصل سوم، با عنوانِ «در مسير شهادت» كاروانِ پيشواى شهيدان را همگام با تاريخ ـ از مدينه تا كربلا و عاشورا ـ روايت مى كند كه برخى از مطالب آن عبارت است از: «امتناع از بيعت» ؛ «رويارويى با حُرّ بن يزيد رياحى» ؛ «در منزل قُطقُطانه» و «قصر بنى مقاتل» ؛ «ورود به كربلا» ؛ «شب و صبح عاشورا» ؛ «سخنى از برير همدانى» و «توبه حُرّ رياحى».
و سپس به ترتيب از شهادت بعضى شهيدان سخن گفته مى شود كه اين چنين نام دارند: زهير بن قين ؛ حبيب بن مظاهر؛ عبداللّه بن ابى عروه غفارى ؛ برير بن خضير همدانى؛ ابوالشعثاى كندى؛ عبداللّه بن عمير؛ نافع بن هلال؛ عبداللّه بن مسلم؛ على اكبر و قاسم بن حسن(ع).