پايان بخش فصل، حديثى در حقّ حضرت ابوالفضل العباس است كه با «وصف الحال شهيدان» به سامان مى رسد.
فصل چهارم، «شهادت امام حسين(ع)» را روايت مى كند كه در آن نخست از «شرح مرگ و اشتياق» ؛ «پيشواى شهيدان در قتلگاه» ؛ «شمار زخم ها» ؛ «انگشتر... » و «وصيّت امام حسين(ع) روايت هاى مستند، نقل شده و پس از آن كه «غارت خيمه ها به روايت فاطمه بنت الحسين» ثبت گشته است، به روايت از امام صادق(ع) و امام رضا(ع) «روز عاشورا، روز عزا و ماتم» ارزيابى شده است.
در نهايت نيز عقيده غاليان كه مى پنداشتند امام حسين(ع) كشته نشده، بلكه چون عيسى مسيح به آسمانها برده شده است مردود دانسته شده كه امام رضا(ع) با صراحت مى گفت: «به خدا حسين كشته شد».
در همين فصل است كه افسانه ساربان ـ حاكى از اين كه وى دستان يا انگشتان حسين را بريد و كمربند يا انگشتر را به تاراج برد! ـ بررسى شده تا دروغ و جعلى بودن آن معلوم گردد. ^۱
فصل پنجم، اخبار عاشورا را «پس از شهادت» تعقيب مى كند و در آن از مباحث چندى سخن مى رود كه از آنها است: «گريه آسمان» ؛ «سوگوارى پريان» ؛ «فرايند فاجعه» ؛ «مجلس ابن زياد» و «يزيد بن معاويه» ؛ «در زندان شام» و «سرگذشت پسران مسلم».
فصل ششم، احاديث و روايت هاى مربوط به عزادارى امام حسين(ع) را شامل مى شود كه از سرفصل هاى آن است: «گريه بر ذبيح اللّه»؛ «امام حسين(ع) اسوه رسولان»؛ «أنَا قتيلُ العبرة»؛ «شعر خوانى در رثاى سرور آزادگان»؛ «مُحبّان امام حسين(ع)»؛ «پاداش گريه»؛ «تشنگى و ياد امام حسين(ع» و «امام سجّاد(ع) پيشوا و پيام آور عاشورا».
فصل هفتم اخبار و احاديثى را كه درباره زيارت امام حسين(ع) وارد شده است روايت مى كند. از كربلا ؛ فرشتگان كربلا ؛ سجده با تربت و تسبيح كربلا،