آقا بزرگ تهرانى ذكر مى كند كه وى در مكانى به نام «جبل جوشن» در خارج شهر حلب مدفون است. ^۱
همچنين او از كتاب نقد الرجال سيد مصطفى تفرشى نقل مى كند كه ابن شهرآشوب شاعرى بليغ و نوآور بوده است. ^۲
در برخى از نوشته ها، اختلاف نظرهايى در مورد نام وى به چشم مى خورد؛ بدين صورت كه دكتر عمر رضاكحّاله، او را طبرسى توصيف كرده و سپس در پاورقى خود، از كتاب بغية الوعاة سيوطى نقل مى كند كه ابن شهرآشوب را «سرورى» ناميده است. همچنين يادآور مى شود كه در كتابخانه برلين وى را «هروى» ناميده اند. ^۳
البته، در واقع، در اينجا اختلافى وجود ندارد؛ چون توصيف ابن شهرآشوب به «طبرسى» به جهت انتساب وى به طبرستان بوده كه اكنون معروف به مازندران است. همچنين توصيف وى به «سرورى»، ظاهراً به سبب انتساب او به شهر سارى در مازندران است. احتمالاً توصيف او به «سرورى» خطا بوده و مقصود همان «سروى» باشد. البته به حَسَب ظاهر، توصيفش به «هروى» اشتباه است.
ابن شهرآشوب از بزرگان علماى ما در قرن ششم هجرى بوده است عظمت او تا بدانجا رسيد كه وى را به همان لقبى كه شيخ طوسى(ره) را بدان ناميدند، يعنى «شيخ الطائفة» ملقّب ساختند. بر همگان پوشيده نيست كه اين لقب چه معناى وسيع و پر ارجى را دربر مى گيرد كه پرداختن به آن در اين مختصر نمى گنجد.
همچنين او نزد خاصّه و عامّه به علم و فضل شهرت يافت؛ به گونه اى كه بعضى از علماى عامّه او را به صفاتى چنين ياد كرده اند: «او امام زمان خود و يگانه دهرش بود»، «او صاحب دانش هاى وسيع و هنرهاى زيادى بود». ^۴