يا تصحيف را مطرح مى نمايند، كه در برخى از اين موارد استاد على اكبر غفارى مصحح كتاب نيز در پاورقى اين مساله را بيان مى نمايد.
اشكال ديگرى كه به نظر مى رسد در مواردى بر علامه وارد است، توسط آيت الله استادى چنين بيان شده است:
در بسيارى از موارد آنچه به عنوان نظر مولف مطرح شده، بيش از احتمال يا مظنه اى نيست، اما در تعبير ايشان به صورت قطع و جزم بيان شده است؛ مثلاً اگر يك روايت در دو جا بيان شد و در يك نقل جمله اى توضيحى اضافه داشت، اين موجب مى شود احتمال دهيم جمله اضافه از كلام راوى يا مولف كتاب باشد كه به آن افزوده شده؛ اما نمى توانيم به صورت قطع، به اين مطلب حكم كنيم و همينطور شباهت دو كلمه يا دو جمله در شكل نوشتن، موجب مى شود احتمال دهيم يكى تصحيح ديگرى است؛ اما نمى توانيم ادعاى قطع كنيم؛ مثلاً «عن سماعة» شبيه «عمن سمعه» است و مرحوم شوشترى فرموده دومى تصحيف اولى است. اين حدس، حدس مقبولى است ،اما بيش از احتمال يا مظنه نيست. ۱
در اينجا به ذكر نمونه هايى از اين دو اشكال در كتاب النجعة اشاره مى نمائيم:
1 . الفقيه در باب صلاة مريض روايتى آورده است:
قال اميرالمؤمنين(ع): دخل النبى(ص) على رجل من الانصار و قد شبكته الريح فقال: يا رسول الله كيف اصلى: فقال: ان استطعتم ان تجلسوه فاجلسوه والا فوجهوه الى القبلة و مروه فليؤم برأسه ايماء و يجعل السجود اخفض من الركوع و ان كان لا يستطيع ان يقرأ فاقرو?ا عنده و أسمعوه. ۲
مرحوم علامه پس از بيان اينكه به قرينه سياق «كيف اصلى» محرف «كيف يصلى» است، مى فرمايد:
1.رضا استادى، ص ۱۸ و ۱۹.
2.من لا يحضره الفقيه، ج ۱، ص ۳۶۲.
