ـ نگاهى به شرح صدر المتألهين بر اصول الكافى از على نصيرى ،علوم حديث: ش24، ص59ـ81.
ـ مفهوم عقل از ديدگاه دو شارح اصول الكافى از عبدالحسين الكافى، علوم حديث، ش26، ص 96 ـ 119.

2 . من لايحضره الفقيه

مؤلف كتاب من لايحضره الفقيه شيخ المشايخ، رئيس المحدثين، ابوجعفر محمد بن على بن حسين بن موسى بن بابويه قمى، معروف به شيخ صدوق (بين306تا320 381ق) است. او و برادرش به دعاى امام زمان(عج) به واسطه نايب خاص آن حضرت حسين بن روح به دنيا آمدند. نيابت حسين بن روح بعد از وفات محمد بن عثمان در سال 305ق، آغاز و تا سال 326ق، ادامه داشت.
شيخ صدوق از كودكى دوستدار علم و جوياى حديث بود؛ تحت سرپرستى پدرش رشد كرد و نزد وى و مشايخ شهر قم شاگردى نمود؛ سپس به رى منتقل شد و در آنجا اقامت گزيد.
وى در راه خدمت به دين مسافرت هاى بسيار كرد و طى مسافت هاى دور را بر خويش هموار ساخت. در سال 352ق، وارد بغداد شد وشيوخ فقهاى شيعه از او حديث شنيدند، در حالى كه او نسبت به آنان جوان بود.
بسيارى از مردم شهرها مانند كوفه، بصره، بغداد، واسط، مصر، قم، نيشابور، قزوين و... در اخذ احكام به او رجوع مى كردند. وى تصانيف بسيار نگاشت كه رقم آنها به حدود سيصد كتاب مى رسد و بسيارى از آنها چاپ و منتشر گرديده است.
در ايلاق (شهرى در ده فرسخى بلاد شاش كه واقع در ماوراء النهر ومتصل به بلاد ترك است. ) به درخواست محمد بن حسن علوى معروف به «نعمة» من لايحضره الفقيه را به سبك من لايحضره الطبيب رازى نگاشت.
من لا يحضره الفقيه شيخ صدوق، دومين كتاب حديثى شيعه است كه شامل تنها احاديث فقهى و مورد توجه دانشمندان و فقها ى شيعه بوده وهست. البته با وجود اهميت بسيار من لا يحضره الفقيه برخى از فقها كتاب هاى شيخ طوسى را بر آن ترجيح مى دهند.