ترجمه حسن زاده:
اى على! انگشترى به انگشت شهادت و ميانه مكن؛ زيرا قوم لوط چنين مى كردند و لازم است انگشت كوچك را بى انگشترى مگذارى.^۱
و از اين قبيل شباهت ها زياد است كه فرصت بيان آنها نيست.
آيا اين شباهت ما فقط در ترجمه هاى تحف العقول مشاهده مى شود يا در ترجمه هاى متون ديگر بخصوص متون قرآنى و حديثى نيز وجود دارد؟ اگر ناقد محترم ترجمه هاى قرآن و نهج البلاغه را كه توسط مترجمان حرفه اى و به قول خودش مترجمان زبردست و پرسابقه، انجام پذيرفته بررسى مى نمود به راحتى پى مى برد كه اين شباهت ما كاملاً طبيعى است چون ترجمه است نه تأليف. براى نمونه چند مورد را ذكر مى كنيم:
ترجمه آيه 83 سوره بقره از استاد فولادوند:
و چون از فرزندان اسرائيل پيمان محكم گرفتيم كه: «جز خدا را نپرستيد و به پدر و مادر و خويشان و يتيمان و مستمندان احسان كنيد و با مردم [به زبانِ] خوش سخن بگوييد و نماز را به پا داريد و زكات را بدهيد» ؛ آن گاه، جز اندكى از شما، [همگى] به حالت اعراض روى برتافتيد.
ترجمه استاد خرمشاهى:
و ياد كنيد كه از بنى اسرائيل پيمان گرفتيم كه جز خداوند را نپرستيد و به پدر و مادر و خويشاوندان و يتيمان و بينوايان نيكى كنيد و با مردم به زبان خوش سخن بگوييد و نماز را برپا داريد و زكات را بپردازيد، پس جز اندكى از شما [بقيّه] سر برتافته و رويگردان شديد.
ترجمه سوره ناس از استاد فولادوند:
به نام خداوند رحمتگر مهربان. بگو: «پناه مى برم به پروردگار مردم، پادشاه مردم، معبودِ مردم، از شرّ وسوسه گر نهانى، آن كس كه در سينه هاى مردم وسوسه مى كند، چه از جنّ و [چه از] انس.