۱۱۵۵.امام على عليه السلام :هيچ فردى از شما در اين دنيا به شادى اى نرسيد ، مگر اين كه دنيا براى او اشكى به بار آورد، و شبى را در پناه ايمنى به صبح نمى رساند ، مگر اين كه از فرود آمدن بلايى يا از دست رفتن نعمتى يا از بين رفتن سلامتى بيمناك است.
۱۱۵۶.امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ :هيچ انسانى در دنيا به شادى اى نرسيد ، مگر اين كه در پى آن ، دنيا به او اشك [ و اندوه ] داد، و از خوشى هاى دنيا به نوايى نرسيد ، مگر اين كه دنيا از سختى هايش به او چشانيد، و در آن ، بارانى از آسايشْ او را تر نكرد ، مگر اين كه ابر رنج بر او فرو باريد.
اين ، رسم دنياست كه هر گاه صبحگاهان ياور انسان شود ، شامگاهان به دشمنْ بدل مى گردد، و اگر بخشى از آن گوارا و شيرين باشد ، بخش ديگرش تلخ و ناگوار است . هيچ كس از خوشى هاى آن به مرادى نمى رسد ، مگر آن كه دنيا با مصيبت هاى خود ، او را به ستوه مى آورد، و [ هيچ كس ] روز را با آسودگى خيال ، به شب نمى رساند ، مگر آن كه شب را بر بال هاى ترس به روز مى رساند.
۱۱۵۷.امام على عليه السلام :آنچه از دنيا وجود دارد ، [ چنان مى شود كه ] پس از اندكى گويا نبوده، و آنچه از آخرت وجود دارد ، [ گويا ] از آغاز بوده است. آرى ، به خدا! زودا كه دنيا ، برخوردارِ مرفّه را به روز سياه نشاند، و آرام گرفته را حركت
دهد، و اقامت گزيده را بكوچاند. زلالى دنيا ، آميخته به تيرگى ، شادى اش بافته با اندوه، و پايان زندگى اش همراه با ناتوانى است. پس مبادا فريبندگى هاى دنيا شما را خوش آيد؛ چرا كه به زودى از آن مى رَويد، و هر آنچه آمدنى است ، نزديك است و «آن جاست كه هر كس آنچه را از پيش فرستاده است ، مى آزمايد و [ همگان ] به سوى خدا، مولاى حقيقى خود، باز گردانيده مى شوند و آنچه به دروغ بر مى ساخته اند ، از دستشان به در مى رود» .
