۱۱۵۸.امام على عليه السلام ـ در يكى از خطبه هايش ـ :اى مردم! شما در اين دنيا آماج تيرهاى مرگ هستيد: با هر جرعه اى ، در گلو جَستنى هست، و با هر لقمه اى ، گلوگير شدنى. از دنيا به هيچ نعمتى نمى رسيد ، مگر با از دست دادن نعمتى ديگر، و هيچ يك از شما روزى به عمرش افزوده نمى گردد ، مگر با كم شدن روزى از اجلش، و هيچ خوراكى نو به او افزوده نمى شود ، مگر با از بين رفتن چيزى از روزىِ قبل او، و هيچ رد و نشانى برايش زنده نمى شود ، مگر با از بين رفتن رد و نشانى ديگر، و هيچ چيز تازه اى برايش به وجود نمى آيد ، مگر پس از كهنه شدن چيز تازه اى از او، و هيچ خوشه اى براى او نمى رويد ، مگر آن كه خوشه اى ديگر قابل درويدن شود. ريشه هايى كه ما شاخه هاى آنها هستيم ، رفتند، و با رفتن ريشه ، آيا شاخه اى باقى مى ماند؟!

۱۱۵۹.امام على عليه السلام :از شومى دنيا ، اين است كه لذّت گرد هم آمدن را با پراكندن ، و شادى را با غصّه مكدّر مى كند.

۱۱۶۰.امام على عليه السلام :دنيا براى هيچ نوشنده اى زلال نمى شود و به هيچ يارى وفا نمى كند .

۱۱۵۸.عنه عليه السلام ـ في خُطبَةٍ لَهُ ـ :أيُّهَا النّاسُ ، إنَّما أنتُم في هذِهِ الدُّنيا غَرَضٌ تَنتَضِلُ ^۱ فيهِ المَنايا ؛ مَعَ كُلِّ جُرعَةٍ شَرَقٌ ^۲ ، وفي كُلِّ أكلَةٍ غَصَصٌ! لا تَنالونَ مِنها نِعمَةً إلاّ بِفِراقِ اُخرى ، ولا يُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنكُم يَوما مِن عُمُرِهِ إلاّ بِهَدمِ آخَرَ مِن أجَلِهِ ، ولا تُجَدَّدُ لَهُ زِيادَةٌ في أكلِهِ إلاّ بِنَفادِ ما قَبلَها مِن رِزقِهِ ، ولا يَحيا لَهُ أثَرٌ إلاّ ماتَ لَهُ أثَرٌ ، ولا يَتَجَدَّدُ لَهُ جَديدٌ إلاّ بَعدَ أن يَخلَقَ لَهُ جَديدٌ ، ولا تَقومُ لَهُ نابِتَةٌ إلاّ وتَسقُطُ مِنهُ مَحصودَةٌ ، وقَد مَضَت اُصولٌ نَحنُ فُروعُها ، فَما بَقاءُ فَرعٍ بَعدَ ذَهابِ أصلِهِ! ^۳

۱۱۵۹.عنه عليه السلام :مِن نَكَدِ ^۴ الدُّنيا تَنغيصُ الاِجتِماعِ بِالفُرقَةِ ، وَالسُّرورِ بِالغُصَّةِ . ^۵

۱۱۶۰.عنه عليه السلام :الدُّنيا لا تَصفو لِشارِبٍ ، ولا تَفي لِصاحِبٍ . ^۶