۱۲۸۱.المناقب ابن شهرآشوب ـ به نقل از زادان ، در بيان سيره امير مؤمنان عليه السلام ـ :ايشان در بازارها تنها مى گشت و گم شده را راهنمايى مى نمود و به ناتوان كمك مى كرد . از فروشنده و بقّال مى گذشت و قرآن را برايش مى گشود و اين آيه را مى خواند : «آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى دهيم ...» تا آخر آيه.
۱۲۸۲.امام على عليه السلام :آدمى را از اين كه بند كفشش نيكوتر از بند كفش دوستش باشد ، خوش مى آيد و [بدين سبب ،] مشمول اين سخن خداوند مى شود كه : «آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى دهيم كه در زمين ، خواستار برترى (سركشى) و فساد نيستند ، و فرجام ، از آنِ پرهيزگاران است» .
۱۲۸۳.امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه شريف :«در زمين ، خواستار برترى (سركشى) و فساد نيستند» ـ : مراد از «عُلُوّ» ، بزرگى و برترى است ، و مراد از «فساد» ، زنا (زنبارگى و فساد جنسى) .
۱۲۸۴.تفسير القمّى ـ به نقل از حفص بن غياث ـ :امام صادق عليه السلام فرمود : «اى حفص!
دنيا در نزد من به منزله مُردار است ، كه در صورت اضطرار (ناچارى)، از آن مى خورم.
اى حفص! خداوند متعال مى داند كه بندگان چه خواهند كرد و به كجا ره سپار خواهند شد . پس ، به سبب علم قبلى اى كه درباره آنان دارد ، به هنگام اعمال بدشان ، با آنها بردبارى مى ورزد . بنا بر اين ، حُسن تعقيب (عجله نكردن در مجازات) از جانب كسى كه بيمِ از دست رفتن (فرار مجرم) را ندارد ، تو را نفريبد» .
امام عليه السلام سپس اين آيه را تلاوت كرد : «آن سراى آخرت را براى كسانى قرار مى دهيم كه در زمين ، خواستار برترى (سركشى) و فساد نيستند ، و فرجام ، از آنِ پرهيزگاران است» و شروع به گريستن كرد و فرمود : «به خدا سوگند كه با اين آيه ، آرزوها [براى ثواب بردن بدون عمل ،] بر باد رفت» .