«اى داوود! ما تو را در زمين ، خليفه (جانشين) قرار داديم . پس ، ميان مردم به حق داورى كن و زنهار از هوس ، پيروى مكن كه تو را از راه خدا به در مى كند . در حقيقت ، كسانى كه از راه خدابه درمى روند ، به [سزاى] آن كه روز حساب را فراموش كرده اند ، عذابى سخت خواهند داشت» .
حديث
۱۳۷۷.امام على عليه السلام ـ در نكوهش عمرو بن عاص ـ :شگفتا از پسر نابغه! ۱ به اهل شام گفته است كه من مردى لوده و بازيگوشم ، و [مدام] شوخى و بازيگرى مى كنم!
حقّا كه ياوه گفته است و زبان به گناه آلوده است . بدانيد كه او ـ در حالى كه بدترين سخن ، [سخنِ [دروغ است ـ كارش دروغ گفتن است ، كارش خُلف وعده است ، كارش بخل ورزيدن است ، و در خواستن ، سماجت مى كند . عهدشكن و بُرنده پيوند خويشاوندى است .
در هنگام جنگ ، تا شمشيرها به حركت درنيامده اند، چه امر و نهى كننده اى است ؛ امّا همين كه شمشيرها سرها را نشانه مى روند ، بزرگ ترين نيرنگش اين است كه ما تحتش (عورتش) را براى بزرگ مرد (/ جماعت) نمايان مى سازد!
هان كه به خدا سوگند ، ياد مرگ ، مرا از پرداختن به سرگرمى و بازيچه ، باز مى دارد ، و از ياد بردن آخرت ، او را از گفتن حق ، مانع مى شود . او با معاويه بيعت نكرد ، مگر آن گاه كه با او شرط نمود عطيّه اى به او بدهد و در قبال دست بر داشتن از دينش ، آن دِهِش ناچيز (حكومت مصر) را عطايش كند.
ر . ك: ص 331 (عوامل از ياد بردن آخرت) .
