۱۳۸۰.امام على عليه السلام :از منفورترين مردمان در نزد خداى متعال ، بنده اى است كه خداوند او را به خود وا گذاشته ، از راه راست به در رفته و بى راهنما حركت مى كند . اگر به كِشت دنيا فرا خوانده شود ، عمل مى كند و اگر به كِشت آخرت دعوت شود ، تنبلى مى ورزد! تو گويى آنچه براى آن عمل مى كند (كار دنيايى) ، بر او واجب است و آنچه در آن سستى و كوتاهى مى ورزد (كار آخرت) ، از او برداشته است.
۱۳۸۱.امام على عليه السلام :خدايتان رحمت كناد! به سوى منزلگاه هايتان كه به آباد كردن آنها مأمور شده ايد ، بشتابيد ؛ منزلگاه هاى آبادى كه [هرگز [خراب نمى شوند و منزلگاه هاى ماندگارى كه [هيچ گاه] از بين نمى روند ؛ منزلگاه هايى كه [خداوند ، [شما را به سوى آنها فرا خوانده و به آنها تشويقتان كرده و پاداش خود را در آنها قرار داده است.
۱۳۸۲.امام على عليه السلام :شما به آباد كردن سراىِ ماندن ، نيازمندتريد تا به آباد كردن سراى رفتن .
۱۳۸۳.امام على عليه السلام :سزاوار است كه خردمند ، آخرت خويش را مقدَّم بدارد و سراى اقامتش را آباد سازد.
۱۳۸۴.لقمان عليه السلام ـ در سفارش به فرزندش ـ :بدان ـ اى فرزندم ـ از همان زمان كه از شكم مادرت افتادى ، دنيا به تو پشت كرد و آخرت به تو روى نمود و تو ، در ميان دو سراى ، قرار گرفتى : سرايى كه به آن نزديك مى شوى و سرايى [ديگر [كه هماره از آن دور مى گردى .
پس ، زنهار كه همّ و غم خود را جز براى آباد كردن آن سرايت قرار ندهى كه به آن نزديك مى شوى و در آن ، اقامتت به درازا مى كشد ؛ زيرا تو براى آن سرا آفريده شده اى و به تلاش براى آن ، مأمور گشته اى.
ديگر ، آن كه: از خداوند ، به اندازه اى كه به او نياز دارى ، اطاعت كن و به اندازه اى كه تحمّل عذابش را دارى ، از او نافرمانى كن.
ر . ك: ص 135 ح 1020 ،
ج1 ص107 (دنيا ، كشتزار آخرت)
وص209 ح284 و 285 .
