۸۳۸.امام على عليه السلام :كسى كه به دنيا بى اعتناست، هرچه دنيا بيشتر خود را برايش بيارايد ، او بيشتر از آن روى مى گردانَد.
۸۳۹.امام على عليه السلام ـ در بيان صفات پرهيزگاران ـ :دنيا آنها را خواست؛ امّا آنها دنيا را نخواستند و دنيا اسيرشان كرد؛ امّا آنان ، سَر بَها دادند و خود را از بند دنيا رهانيدند.
۸۴۰.امام على عليه السلام :برترين زهد، پنهان داشتن زهد است.
۸۴۱.امام على عليه السلام ـ در حديث معراج ـ :خداى متعال فرمود : «... اى احمد! رخسار زاهدان از رنج شب خيزى و روزه دارى زرد است و زبان هايشان جز از ذكر خداى متعال ، درمانده است؛ دل هايشان، از كثرت خاموشى، در سينه هايشان ريش است؛ خويشتن را رنجه كرده اند ، نه از ترس آتش و از شوق بهشت ، بلكه در ملكوت آسمان ها و زمين ، انديشه و نظر مى كنند و درمى يابند كه خداوند سبحان ، عبادت است».
۸۴۲.امام على عليه السلام :زهد به دنيا ، از سه حرف تشكيل شده است : زاء و هاء و دال . زاء ، يعنى ترك زينت؛ هاء ، يعنى ترك هوا؛ و دال ، يعنى ترك دنيا .
۸۴۳.امام حسين عليه السلام :روزى امير مؤمنان ـ كه درودهاى خداوند بر او باد ـ با يارانش نشسته بود و آنها را براى جنگ ، بسيح مى كرد كه پيرمردى ، در حالى كه رنج
و خستگى سفر در چهره اش نمايان بود ، بر او وارد شد و گفت: امير مؤمنان كجاست؟
ايشان را به او نشان دادند. پيرمرد بر او سلام كرد و آن گاه گفت: اى امير مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پيرى سالخورده ام كه درباره تو فضايل بى شمارى شنيده ام و گمان مى كنم به زودى ترور خواهى شد. پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است ، مرا چيزى بياموز.
امام عليه السلام فرمود: «باشد ، اى پيرمرد! ... خداوند عدّه اى را آفريد و از سرِ لطف، دنيا را بر آنان تنگ كرد و ايشان را به زهد و بى رغبتى به دنيا و حطام دنيوى ترغيب فرمود و آنان ، به سراى سلامت (بهشت) كه خدا بدان فرايشان خوانده بود ، رغبت كردند و بر سختى معيشت ، صبر كردند و ناملايمات را تحمّل نمودند و به كرامت و پاداشى كه نزد خداوند است ، شوق ورزيدند. براى جلب خشنودى خداوند ، فداكارى كردند و عاقبت زندگى شان ، شهادت شد. پس، خداوند را در حالى ملاقات كردند كه از ايشان ، خشنود بود ، دانستند كه مرگ ، راهى است كه گذشتگان پيمودند و ماندگان ، خواهند پيمود. از اين رو، براى آخرت خويش ، توشه اى غير از زر و سيم بر گرفتند ، جامه خشن پوشيدند و در گرفتارى ها شكيبايى نمودند. مازاد [نياز خود را براى آخرت [پيش فرستادند ، از براى خدا ، دوستى ورزيدند و از براى خدا ، دشمنى نمودند. اينان ، چراغ هاى تابان اند و در آخرت ، برخوردار از نعمت. والسلام!
