۰.امام عليه السلام :من هم مى خواهم از راه اين هليله ، خدا را براى تو ثابت كنم؛ چرا كه نزديك ترين چيزها به توست ، و اگر چيزى نزديك تر از آن بود ، به آن استدلال مى كردم؛ زيرا هر چيز را كه تصوّر كنى ، داراى تركيب خاصى است كه دلالت بر مصنوع بودن آن مى كند... .

۰.امام عليه السلام :اين (هليله) را مى بينى؟

طبيب : آرى .

۰.امام عليه السلام :آيا آنچه را در ميان اين هليله پنهان است ، مشاهده مى كنى؟ ^۱

طبيب : تا نبينم ، نه .

۰.امام عليه السلام :قبول دارى كه اين (هليله) داراى هسته اى است كه تو آن را نمى بينى؟

طبيب : نا نديده ام، چه مى دانم؟ شايد هيچ چيز در آن نباشد .

۰.امام عليه السلام :قبول دارى كه در پس اين پوست ، مغز يا چيزى ديگر وجود دارد كه فعلاً از تو پنهان است؟

طبيب : تا نبينم ، نمى دانم. شايد باشد و شايد نباشد...

۰.امام عليه السلام :قبول دارى كه اين (هليله) در زمينى مى رويد؟

طبيب : آن زمين و اين يك هليله را ديده ام...!

طبيب : نه؛ من چنين جستجويى نكرده ام .

۰.امام عليه السلام :بنابراين ، چه مى دانى؟ شايد اين چيزى را كه عقل تو آن را انكار مى كند ، در بعضى از آن مواردى كه حواس تو آنها را درك نكرده و تو نسبت به آنها احاطه علمى ندارى ، وجود داشته باشد!

طبيب : نمى دانم! شايد در آن موارد ، مدبّرى وجود داشته باشد و شايد هم وجود نداشته باشد . ^۱

۰.امام عليه السلام :بنابراين ، حرف اوّلِ خودت را پس گرفتى. تو مى گفتى : من يقين دارم كه خدايى وجود ندارد . و اكنون مى گويى : شايد باشد و شايد نباشد. پس ، از مرز انكار خدا بيرون آمدى و به مرز شك رسيدى. اكنون اميدوارم كه از مرز شك هم بگذرى و خداشناس گردى .

طبيب : از چه راهى يقين به خدايى پيدا كنم كه حواسم آن را درك نمى كند؟

۰.امام عليه السلام :از راه همين هليله اى كه مى خواهى با آن دارو بسازى .

طبيب : اگر چنين باشد ، مطلب بهتر ثابت مى شود؛ زيرا اين ، دليلى تجربى است و مورد پذيرش علم قرار گرفته است .