حساب مى آيد. در اين صورت، به قول زمخشرى، لفظ «مسند» در مَجاز استعمال شده است.
اگر مسند را اسم مفعول باب اِفعال بگيريم، حديث مسند، حديثى خواهد بودكه زنجيره راويانش تا به اوّلين گوينده، رسانيده شده است. در اين صورت، استعمال «مسند» در حقيقت است و نه بر مَجاز.
گاهى هم «مسند» به صورت مصدر ميمى و به معناى «اسناد دادن» به كار مى رود.

معناى اصطلاحى «حديث مُسنَد»

حديث مسند ـ كه به آن موصول و متّصل نيز گويند ـ در برابر حديث مرسل، منقطع، مرفوع، موقوف و معضل است. يعنى اگر سلسله سند حديث تا گوينده اصلى آن، كاملاً ياد شود، آن حديث مسند، وگرنه مرسل خواهد بود.

نكته ها

الف ـ اهل سنّت، سخنان صحابه را نيز روايت مى نامند. ولى شيعه، فقط كلمات معصومان(ع) را حديث و روايت اصطلاحى مى شمارد.
ب ـ در نظر شيعه، اگر يك حديث نبوى(باسند متّصل) به يكى از معصومين برسد، مسند محسوب مى شود و نيازى به ذكر سند امام معصوم(ع) تا پيامبر (ص) نيست؛ زيرا در ديدگاه شيعه، سخنان پيامبراكرم(ص) و امامان معصوم(ع)، از حيث حجّيّت، تفاوتى ندارند و آنان، نور واحد شمرده مى شوند.

۰.هشام بن سالم و حمّاد بن عثمان و ديگران مى گويند:سمعنا أبا عبداللّه(ع) يقول: حديثى حديث أبى، و حديث أبى حديث جدّى، و حديث جدّى حديث الحسين، و حديث الحسين حديث الحسن، و حديث الحسن حديث