در كنيه و لقب و اسم مبارك حضرت عبدالعظيم عليهالسلام است
بحول اللّه وعونه بر حسب مقدور و ميسور از شرح احوال آباء كرام و اجداد فخام اين بزرگوار و جمعى از بنى الحسن فراغت يافته اكنون به مقصود و منظور كه نتيجه اين مقدمات مفيده است وارد شدم ، بناء على هذا در اين عنوان كه روح و ريحان پنجم از اين كتاب است مزاحم دوستان و محبّين خانواده آل طه و ياسين مىشوم .
[ در معنى و مدح كنيه ، و مدح كنيه حضرت عبدالعظيم عليهالسلام ]
بدان يكى از بزرگى و بزرگوارى ابناء زمان خوبى و نيكى كنيه و لقب و اسم است و نيكى هر يك از آنها نعمتى موهوبه و فضيلتى محبوبه است ، و از شرع اطهر كه تعيين كنى و القاب شده است براى تعظيم و تجليلى است كه مؤمن بايد از برادر مؤمن خود نمايد خصوص كنيههاى محموده كه از ائمّه دين عليهمالسلام نصوص كثيره بر تعيين آن وارد شده است ، و حضرت باقر عليهالسلام فرمودند : « اِنّا لَنُكنّى اَولادَنا فى صِغرِهِم مَخَافَة النَّبْزِ أنْ يَلحَقَ بِهِمْ »۱ يعنى : ما ائمه فرزندان خود را در خردسالى كنيه مىدهيم براى ترس از لقبى كه بعد از اين خوانده مىشوند .
و مراد از « نبز » در اين حديث لقب است و مأخوذ از آيه « وَلاَ تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ »۲ .
و صاحب « قاموس » ۳ گفته است : نبز به معنى همز است والتنابزُ التداعى بالالقاب ،
