ايشان و سادات بنى الحُسين اين لقب را اختيار كرده باشند ، يعنى : هر كس از فرزندان سيّدالشّهداء حضرت امام حسين عليهالسلام بود او را سيّد ناميدند ، و هر كس از اولاد حضرت امام حسن عليهالسلام بوده ملقب به شريف شد ، امّا كمال ظهور و بروز اين لقب به واسطه خدمت بيت اللّه در شرفاء مكه ظاهر گرديد .
و در حديث است : حضرت رسول صلىاللهعليهوآله به خواهش صدّيقه طاهره فاطمه زهرا عليهاالسلامدر زمان رحلت فرمود : « سؤدد و هيبت خودم را به فرزندم امام حسن عليهالسلامبخشيدم ، شجاعت و سخاوت خود را واگذار نمودم به فرزند[م ]امام حسين عليهالسلام » ۱ .
و شايد مراد از سؤدد همان شرافتى است كه در فرزندان امام حسن عليهالسلام به وديعت گذارده شد و به ارث رسيد ، و بدين لقب اختصاص يافتند .
و به بيان ديگر ، ائمّه هدى عليهمالسلام را در ذريّه جناب امام حسين عليهالسلام قرار دادند و بزرگى و بزرگوارى و شرافت را در ذريّه حضرت امام حسن عليهالسلام مقرّر داشتند .
نظير آن دعائى است كه اسحاق عليهالسلام در حقّ دو فرزند جليل نبيل خود فرمود . پس از دعاء آن جناب ، نبوّت در صلب اولاد يعقوب ، و سلطنت در صلب اولاد عيص قرار دادند ، و تفصيل آن راجع به دواوين قصص و تواريخ است ۲ .
بلى ، عبداللّه محض كه فرزند حسن مثنى بود و شرحى به نحو اختصار از حال آن بزرگوار گذشت جمع بين سيادت و شرافت نمود از آنكه مادرش فاطمه بنت الحسين عليهالسلامبود ، و منسوبين به عبداللّه محض شرافت ديگر دارند .
خلاصه اگر هر يك از ائمه هدى عليهمالسلام را به لقب سيّد بخوانند به ملاحظه رياست و بزرگى بر قومى مخصوص يا براى اين نسبت كه هاشمى بودن است از شرع ممنوع و مقدوح است ، امّا به ملاحظات مشروعه ديگر جائز است ، و از عبارات زيارات و احاديث صحيحه معلوم مىشود ، و همين طور است اگر ايشان را شريف بخوانند .
