و مرحوم ابو عمرو كشى در اول كتاب خود بابى در معرفت منازل رجال و معتمدين از ايشان بيان فرمود و اخبارى ياد كرد .
و عجالةً اين مقدّمات براى اين بود كه بدانى حضرت عبدالعظيم عليه‏السلام معتمد و موثق در نزد امام عليه‏السلام بوده است ، بلكه عرض مى‏نمايم : فرداى قيامت هم يكى از حواريين امامين است و از شيعيان خاص .

در حديث حوارى ائمه طاهرين و برخواستن ايشان و شيعه در روز قيامت

و حضرت موسى بن جعفر عليهماالسلام فرمود : « در روز قيامت منادى ندا مى‏كند : حوارى محمد بن عبداللّه‏ رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آن كسانى كه نقض عهد نكردند و به طريق وى رفتند كجا هستند ؟ پس برخيزند سلمان و مقداد و ابوذر .
آن گاه منادى ندا كند : كجا هستند حوارى على بن ابى طالب عليه‏السلام وصى رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ؟ پس عمرو بن حمق و محمد بن أبى بكر و ميثم بن يحيى تمّار مولى بنى اسد و اويس قرنى برخيزند .
آن گاه منادى ندا كند : كجا هستند حوارى حسن بن على فرزند فاطمه دختر محمد بن عبداللّه‏ ؟ پس سفيان بن ابى ليلى همدانى و حذيفة بن اسد غفارى برخيزند .
آن گاه منادى ندا كند : كجا هستند حوارى حسين بن على عليه‏السلام ؟ پس هر كس با آن جناب شهيد شد و تخلف نورزيد برخيزد .
آن گاه منادى ندا كند : كجا هستند حوارى على بن الحسين عليه‏السلام ؟ پس برخيزند جبير بن مطعم و يحيى بن ام الطويل و ابو خالد كابلى و سعيد بن مسيب .
آن گاه منادى ندا كند : كجا هستند حوارى محمد بن على و جعفر بن محمد عليهماالسلام ؟ پس برخيزند عبداللّه‏ شريك عامرى و زرارة بن اعين و بريد بن معاويه عجلى و محمد بن مسلم و ابو بصير ليث بن بخترى مرادى و عبداللّه‏ بن ابى يعفور و عامر بن عبداللّه‏ بن جذاعه

والعَلَويّةِ العَالِيَةِ وَ الفَاطِميَّةِ البَيْضاءِ إن شاءَ اللّه‏ُ تعالى .
و در اين زمان كه غيبت كبرى است بايد روى دل ماها رعايا به سوى فقهاء عظام و علماء اعلام باشد ، و ايشان را واسطه در نجات از عثرات خودمان قرار دهيم ، چنانكه احمد بن حاتم ماهويه و برادرش خدمت حضرت ابا الحسن ثالث عريضه نوشتند : ما معالم دين خودمان را از كدام شخص اخذ نمائيم ؟ در جواب فرمودند : « آن كس كه در محبّت ما ثابت و قدمش در امر ما بيشتر گذارده شده شما را كفايت مى‏نمايد » .
پس توان گفت : در هر زمانى اين گونه اشخاص كه كثير القدم و ثابت المحبه‏اند يافت مى‏شود ، و حضرت ابو جعفر عليه‏السلام در ذيل آيه كريمه فرمودند : « « فَلْيَنظُرِ الاْءِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ »^۱ يعنى : نگاه كند انسان علم را از كه اخذ مى‏نمايد » ^۲ .
و حضرت صادق عليه‏السلام فرمودند : « اِعْرِفُوا مَنازِلَ شيعَتِنا بِقَدَرِ ما يحسبونَ مِنْ رواياتِهِمْ عَنّا فَاِنّا لا نَعُدُّ الفَقِيهَ مِنْهُمْ فقيهاً حتّى يَكُونَ مُحَدِّثاً » .
فَقيلَ لَهُ : أوَ يَكُونُ المؤمِنُ مُحَدِّثاً ؟
قال عليه‏السلام « يَكُونُ فَهيماً والفَهيمُ المُحَدِّث »^۳ .
و أيضاً فرمودند : « اِعْرِفُوا مَنازِلَ النّاسِ مِنّا عَلى قَدْرِ رِوَايَاتِهِم عَنّا »^۴ ، يعنى : « بشناسيد منزلت و مكانت شيعيان ما را به قدر روايات حسنه‏اى كه از ما روايت مى‏كنند ، و ما فقيه را فقيه نمى‏شماريم مگر آنكه محدّث بوده باشد » .
پس قائلى گفت : آيا مؤمن محدّث است ؟
فرمود : « مؤمن فهيم است و هر فهيمى محدّث است » ^۵ .