پس ـ اى برادر ! ـ براى آسودگى روز محشر به مفاد « وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّماءِ مَاءً طَهُوراً »^۱ از آسمان ديدگان خود براى اين شهيد غريب بارانى بباران تا تو را از گناهان پاك كند و از آلايش معنويّه باطنه تو را شست و شو دهد كه جز ولاء على عليه السلام و بكاء بر حسين عليه السلام ما را در نشأتين وسيله اى نيست .
پس هر آن كه در زيارت آن جناب عرض مى كند : « لبّيكَ داعِىَ اللّهِ إن كان لَم يُجِبْكَ بَدَنى عِنْدَ استِغاثَتِكَ وَلِسانى عِنْدَ استِنْصارِكَ فَقَدْ أجابَكَ قَلْبى وَسَمْعى وَبَصَرى »^۲ .
بايد به مضمون « وَاقبَلتُ بكُلّيتى إليكَ » اعضاء ظاهره و باطنه هر يك بر حسب حال خود آن بزرگوار را نصرت و اعانت نمايد .
يعنى : دل بسوزد و گوش بشنود و زبان بگويد ، و چشم بگريد ، و اگر نه تلبيه اى كه مى گويد واقعيت و معنويت ندارد .

مظلوميّت آن بزرگوار از كثرت جراحات و تعيين عدد آن

پنجم : مظلوميّت آن شهيد سعيد براى جراحات عديده و زخمهاى بسيارى بود كه بر آن بدن شريف رسيد و جراحات وارده بر آن بدن مبارك به دو قسم مروى است :
قسم اول : تعيين عدد جراحات نشده است چنانكه ابو الفرج گفته است : ثُمَّ لم يُقَاتِل حَتّى اَصَابَتْهُ جراحاتٌ عَظِيمة ^۳ يعنى : جناب سيد الشهداء عليه السلامجنگ مى كرد تا آن كه زخم هاى بزرگ بر وى رسيد .
قسم دوّم : تعيين عدد شده است ، چنانكه مرحوم سيّد بن طاوس فرمود : هفتاد و دو جراحت آن جناب يافت .
و أبى مخنف گفت : سى و سه طعن نيزه و سى و چهار ضربت شمشير داشت .

اضطرار است كه رطوبتى شايد در زواياى دهان پيدا شود و از آن تسكين عطش نمايد . و اين حالت در شخص روزه دار در هواى گرم نزديك افطار غالباً ديده شده است .
چهارم : در جگر مباركش اثر نمود وليكن اظهار نفرمود مگر زمانى كه مأيوس از حيات خود گرديد ، آنگاه ندا كرد : « اُسْقُونى شَرْبَة مِنَ الماء فَقَدْ نَشَفَت كَبِدى مِنَ الظمأ »^۱ .
و معنى اين حديث گذشت در احوال قاسم بن حسن عليه السلام .
پس بدان در تمام آب هاى دنيا آن بزرگوار را حقّى است معلوم ، هر وقت دوستانش ببينند ياد از تشنگى وى كنند و چون بياشامند حقّ ثابت آن مظلوم را از چشمه چشم جارى نمايند كه امام عليه السلام فرمود : « إنّى ما شربتُ ماءً بارداً الاّ وَذَكَرْتُ الحسينَ عليه السلام »^۲ .
و در زيارت آن بزرگوار است : « يا صَريعَ الدّمعَة السّاكِبَة »^۳ .
و أيضاً فرمودند : « ما ذُكِرْتُ عِندَ مؤمنٍ ومؤمنة الاّ بَكى واغْتَمَّ لِمُصابى »^۴ .
پس جناب سيّد الشهداء عليه السلام از دوستانش خواسته است هر جرعه آبى كه مى آشامند حقّى كه در آن دارد از مجراى چشم جارى كنند و اگر نه بخل ورزيده اند و حلاوت محبت آن جناب را نيافته اند ، و جگر پاره پاره آن جناب را به قطره اشك خود سيراب نكرده اند ، و از اين جهت روايت شده است : « اشك چشم گريه كننده آن بزرگوار در بهشت به آب حيات ممزوج مى شود بر عذوبت وى مى افزايد و هر آن كس قطره اى از آن بياشامد ديگر تشنه نمى شود » .
نعم ما قيل :



ما خِلت قَبلَك بَحراً ماتَ مِن ظَمَأٍكَلاّ ولا أسد تروِيهِ اجْمالُ