وعجب است از اين مردم دون رذل كه رأس شريف را مى آوردند به نزد امير و رئيس خودشان ! و مى گويند :



أَوْفِرْ ركابى فضّةً أو ذَهباإنّى قَتَلْتُ السيِّدَ المُحَجَّبا
قَتَلْتُ خَيرَ الناسِ اُمّاً وأباوَخَيرَهُم إذ يَنْسِبُونَ النَّسَبا^۱
معهذا جائزه مى خواهند ! و بس است در بزرگى اين مصيبت عظمى اين ابيات را [كه ]منادى در جوّ هوا ندا كرد :



فجاؤُوا برأسِكَ يابنَ بِنتِ مُحمَّدٍقَتَلُوا جِهاراً عاندينَ رَسُولا^۲
قَتَلُوكَ عَطشاناً ولمّا رقبُوافى قَتلِكَ التأويلَ وَالتّنزِيلا
وَيُكَبّرونَ بِأن قُتِلتَ وَإنَّماقَتَلُوا بِكَ التّكبيرَ وَالتَّهليلا^۳
اجالةً ^۴ گردانيدن سر آن بزرگوار را در كوچه ها و بازارها براى آن بود كه مردم بدانند آن كس كه مخالفت از امر يزيد عنيد كند سزا و جزاء او اين است ، بلكه از جمله خارجيان و مارقين در دين خواهد بود ، و در اسلام هيچ سرى را بدين گونه با آن نسبت شريفه و سيادت منيفه با كمال افتضاح و جسارت نگردانيد ، وليكن هيچ سرى هم در اسلام بين مسلمانان بدين گونه مظهر كرامات و خارق عادات نگرديد ، و هيچ فرقه اى هم از فرق اسلاميان مانند اهل كوفه و شام اظهار خبث سريره و شقوت طويّه خودشان را نكردند ، و در مقام انكار بر نيامدند با آن كه ديدند هُوَ رأسٌ زُهرىُّ قَمرىٌّ أشبهُ الخلقِ برسولِ اللّه صلى الله عليه و آله

و چگونه بايد لعن نمود بر ابن مرجانه كه لعين اهل آسمان و زمين ، يزيد بن معاويه ، بر وى لعن و نفرين كرد و گفت : فلَعَنَ اللّهُ ابنَ مرجانة! إذ أقْدَمَ على مثلِ حسين بن فاطمةَ ، لو كنتُ صاحبَه لما سألَنى خصلةً الا أعطيتُه ولدفعتُ عنه الحتفَ بكلِّ ما استطعتُ ولو بهلاكِ بعضِ وُلدى ، ولكن قَضى اللّهُ اَمْراً فلم يكُنْ له مَرَدٌ ^۱ .
حال ملاحظه كن چه قدر ابن مرجانه سخت دل و شقى بود كه بنا بر اخبار صحيحه رحمى بر عترت طاهره ننمود ، و اظهار ندامت و پشيمانى نكرد ، و به امر او آن رأس شريف را به كوفه آوردند ، و سه روز به روايت « ارشاد » در كوچه ها و بازارهاى كوفه گردانيدند .
و از بيان مرحوم سيد در « لهوف » معلوم است در روز عاشوراء عمر بن سعد آن سر مطهر را با خولى بن يزيد اصبحى و حميد بن مسلم ازدى روانه كوفه نمود ^۲ .
و بنا بر قول أبى مخنف در روز عاشوراء آن سر مطهر را بر نيزه زدند ، و عبارت او است : وعلاه على قناة .
و در مقاتل ديگر بنظر ندارم ، وليكن در كوفه بر نيزه بوده است على التحقيق چنانكه شيخ فرمود ^۳ : فَلمّا اصبحَ عبيدُ اللّهِ بن زيادٍ بَعَثَ برأسِ الحسين عليه السلامفديرَ به فى سُكَكِ الكوفة كلِّها وَقبائِلِها ، فرُوِىَ عن زيدِ بنِ أرقم انه لمّا مَرَّ بى وهوَ على رُمحٍ وَأنا فى غُرفةٍ لى . . إلى آخره ^۴ .