هدى عليهم السلامچيزى نتواند منقلب نمايد .
و در « رجال » مرحوم ميرزاى استرآبادى است كه : حضرت اميرمؤمنان عليه السلامفرمودند به براء بن عازب انصارى خزرجى كه مكّنى به ابو عامر است : « اين دين را چگونه يافتى ؟ » عرض كرد : وقتى كه متابعت شما را نكرده بوديم عبادت بر ما سهل و آسان بود ، و چون به دايره اسلام آمديم و متابعت شما نموديم و حقايق ايمان در دلهاى ما واقع شد عبادات بر ابدان و اجساد ماها سنگين شده است . حضرت امير عليه السلامفرمودند : « از اين جهت است در روز قيامت مردمان به صورت خرها محشور مى شوند و شماها تنها و فرادى محشور مى شويد و به سوى بهشت مى رويد » ^۱ .
و از اين حديث بايد مردمان وضع احوال خودشان را در عبادات بدانند و وساوس شيطانيّه را از خودشان دور نمايند و به همين طريق حق و صراط مستقيم بروند كه به زودى به جنّات النعيم و دارُالخُلود و دارالسّلام ، خدمت سيّد انام صلى الله عليه و آله و ائمه كرام عليهم السلاممشرَّف خواهند گرديد .
پس داعى عاصى گناه كرده شرمسار عرض مى نمايد : بر اين دين گريه ها بايد كرد و نوحه ها بايد نمود كه از هر طرف جنود ابليس و جيوش نفس خبيث صف زده اند و هر دقيقه و هر ساعت و زمان رخنه ها مى كنند و حمله ها مى نمايند و غارتها كرده غنيمتها مى برند .
پس خوب است خدمت حضرت ختمى مآب در اين اوقات از ابيات هند دختر اثامه عرض شود :

قد كانَ بَعْدَكَ اَنْبَاءٌ وهَنْبَثَةٌلو كُنتَ شاهِدَها لَمْ يُكبَرِ الخَطْبُ
اِنّا فَقَدْناكَ فَقَدَ الاَْرْضِ وابِلَهاوَاخْتَلَّ قَومُكَ لَمّا غِبْتَ وَانْقَلَبُوا^۲

ندارد كه در خانه كعبه باشد . و از براى ايمان مراتب و درجات كثيره است كه شرع انور تشبيه به نردبام فرموده است .

[در اينكه بيانات مرحوم مجلسى مطابق دين و سنت است]

پس بر خواص از اهل علم لازم است جلد پانزدهم ^۱ « بحار الانوار » كه در ايمان و كفر ، علاّمه مجلسى طاب ثراه شرح داده اند بخوانند و از اخبار متفرقه آن آگاه شوند ، و بر عوام هم فرض است اواخر كتاب « حقّ اليقين » را كه در باب ايمان احاديثى به فارسى ترجمه فرموده اند مراجعه كرده عمل خودشان را بر آن قرار دهند ، كه هر كسى بر دين مرحوم مجلسى طاب ثراه زيست و مُرد همان دين و ملّت و مذهب و شريعت و منهاج و سنّت و اسلام و ايمان است .
و عجب است از بعضى ابناء زمان كه طريقه حقّه را جز دين متين پيغمبر آخر الزمان صلى الله عليه و آلهيافته اند ، و از مشرب و مذهب مرحوم مجلسى عليه الرّحمة كه مُجدّد و مُشيِّد شريعت غرّا و ملّت بيضا بوده است ، به مذهب و مشرب ديگران كه راهى به مقصود نداشته اند و بهره و حظّى از اين نيافته اند توجّه نموده اند .
الحق اين طايفه بى خبرانند ، همانا وسوسه شيطانى و تسويلات نفسانى ايشان را از طريق صواب دور دارد ، پس بايد دعائى كه حضرت رضا عليه السلامدر حق برادر يزيد بن اسحاق عفوى ^۲ در وقتى كه واقف در مذهب واقفيّه شد و از آن دعاى شريف منصرف گرديد و هدايت يافت بر اين مردمان خواند : « اللّهمَّ فَخُذْ بِسَمْعِهِ وَبَصَرِهِ ومجامِعِ قَلْبِه حتّى يُرَدَّ اِلَى الْحَقِّ »^۳ ، والاّ اين قلوب قاسيه و اين نفوس شريره را جز نظرات و توجّهات ائمه